- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

CHRISTIAN JACQ

Prawo Pustyni

(Przełożyła Wanda Błońska)

Upał był tak przytłaczający, że tylko czarny skorpion zapuścił się na plac więzienny. Więzienie to, zagubione pomiędzy doliną Nilu a Wielką Oazą El-Charga, ponad dwieście kilometrów na zachód od świętego miasta Karnaku, przyjmowało recydywistów, odbywających ciężkie kary przymusowych robót. Gdy pozwalała na to temperatura, utrzymywali szlak łączący dolinę z oazami, po którym kursowały karawany obładowanych towarami osłów.

Po raz dziesiąty chyba sędzia Pazer zwrócił się do szefa obozu, olbrzyma zdolnego pokonać niezdyscyplinowanych buntowników.

-Nie mogę znieść moich uprzywilejowanych warunków. Chcę pracować jak inni.

Dosyć wysoki, szczupły, o kasztanowych włosach, wysokim czole i zielonych oczach z brązowymi plamkami, Pazer, którego młodość ulotniła się pod ciężarem doświadczeń, zachował narzucającą szacunek szlachetną postawę.

-Nie jesteś taki jak oni.

-Jestem więźniem.

-Nie zostałeś skazany, tylko ukryty. Dla mnie nie istniejesz. W rejestrze nie ma twego nazwiska ani numeru identyfikacyjnego.

-To mi nie przeszkadza rąbać skał.

-Wracaj na swoje miejsce.

Dowódca obozu był nieufny wobec tego sędziego. Czyż nie zdumiał on Egiptu, organizując proces sławnego generała Aszera, którego najlepszy przyjaciel Pazera, sierżant Suti, oskarżył o torturowanie podwładnych i mord na egipskim zwiadowcy, a także o współpracę z odwiecznymi wrogami Egiptu -Beduinami i Libijczykami?

Ciała nieszczęśnika nie odnaleziono we wskazanym przez Sutiego miejscu. Dlatego też ława przysięgłych, nie mogąc skazać generała, zadowoliła się żądaniem dodatkowego śledztwa. Dochodzenie szybko upadło, bo Pazer wpadł w pułapkę i sam został oskarżony o zamordowanie swego duchowego ojca, mędrca Branira, przyszłego wielkiego kapłana Karnaku. Uznany za schwytanego na gorącym uczynku, został zatrzymany i bezprawnie deportowany.

Sędzia usiadł na gorącym piasku w pozycji skryby. Bezustannie rozmyślał o swojej żonie, Neferet. Długi czas sądził, że Neferet nigdy go nie pokocha, ale szczęście nadeszło, gwałtowne niczym letnie słońce. Szczęście brutalnie zdruzgotane, rajski ogród, z którego wygnano go bez nadziei na powrót.

Zerwał się ciepły wiatr, wznosząc w powietrze ziarna piasku, które chłostały skórę. Pazer, z głową okrytą białą tkaniną, nie zwracał na to uwagi -wciąż na nowo przeżywał kolejne epizody swego śledztwa.

Błędem młodego prawnika z prowincji, zagubionego w wielkim mieście Memfis, okazała się zbytnia dokładność w studiowaniu dziwacznych akt. Odkrył zabójstwo pięciu weteranów, stanowiących honorową straż wielkiego Sfinksa w Gizie, zwykłą masakrę upozowaną na nieszczęśliwy wypadek, kradzież znacznej ilości niebiańskiego żelaza rezerwowanego dla świątyń, wreszcie spisek, w który wplątane były wysokie osobistości.

Nie zdołał jednak dowieść winy generała Aszera i jego zamiarów obalenia Ramzesa Wielkiego.

W chwili, gdy uzyskał wszelkie pełnomocnictwa, aby powiązać ze sobą sprzeczne elementy, zdarzyło się nieszczęście.

Pazer rozważał każdą chwilę tej okropnej nocy: anonimową wiadomość, że jego mistrz, Branir, jest w niebezpieczeństwie; szalony bieg przez ulice miasta; odkrycie zwłok mędrca z wbitą w szyję igłą z macicy perłowej; pojawienie się szefa policji, który bez wahania uznał go za mordercę; haniebne współdziałanie dziekana przedsionka, najwyższego prawnika miasta; ukrycie jego, Pazera; uwięzienie. A na końcu tej drogi samotna śmierć, z poczuciem, że prawda nie została ujawniona...

Całą machinację przygotowano mistrzowsko. Dysponując poparciem Branira, sędzia mógłby prowadzić dochodzenie w świątyniach i zidentyfikować złodzieja niebiańskiego żelaza. Ale mistrza, podobnie jak weteranów, wyeliminowali tajemniczy agresorzy, których cele pozostały nieznane. Dowiedział się, że była wśród nich jakaś kobieta i obcego pochodzenia mężczyźni. Domysły kierowały się także ku chemikowi imieniem Szeszi, dentyście Kadaszowi i małżonce przedsiębiorcy przewozowego Denesa, bogatego, wpływowego i nieuczciwego człowieka, lecz nie uzyskał żadnej pewności.

Teraz opierał się upałowi, który niósł wiatr i piasek, i okropnemu jedzeniu, bo pragnął przeżyć, wziąć w ramiona Neferet i doczekać zwycięstwa sprawiedliwości.

Co też wymyśli dziekan przedsionka, hierarchiczny przełożony, by wyjaśnić jego zniknięcie? Jakie oszczerstwa rozpowszechnia na jego temat?

Ucieczka stąd była utopią, choć obóz otwierał się na sąsiednie wzgórza. Piechotą daleko nie zajdzie. Uwięziono go tutaj, aby sczezł. Kiedy już go wyniszczą, gdy straci wszelką nadzieję, zacznie bredzić jak biedny szaleniec, który wciąż na nowo roztrząsa te same głupstwa.

Ani Neferet, ani Suti nie opuszczą go. Odrzucą kłamstwa i pomówienia, szukać go będą w całym Egipcie. Musi wytrzymać, musi sprawić, aby czas płynął w jego żyłach.

Pięciu spiskowców, jak zwykle, zebrało się w opuszczonej farmie. Atmosfera była radosna, bo plany rozwijały się zgodnie z ich przewidywaniami.

Każdy dzień zbliżał ich do celu. Po sprofanowaniu Wielkiej Piramidy Cheopsa i zawłaszczeniu głównych insygniów władzy -złotego łokcia i testamentu bogów, bez których władza Ramzesa Wielkiego traciła wszelką prawowitość -każdy dzień zbliżał ich do celu.

Zarówno morderstwo dokonane na pilnujących Sfinksa weteranach, które pozwoliło im przedostać się podziemnym korytarzem do piramidy, jak i wyeliminowanie sędziego Pazera stanowiły już nieistotne incydenty, o których niemal zapomniano.

-Najważniejsze pozostaje do zrobienia -oświadczył jeden ze spiskowców. -Ramzes trzyma się mocno.

-Nie bądźmy zbyt niecierpliwi.

-Mów za siebie!

-Mówię w imieniu wszystkich. Potrzebujemy jeszcze sporo czasu, aby zbudować fundamenty naszego przyszłego imperium. Im bardziej Ramzes będzie związany, niezdolny do działań, świadomy, że zdąża ku klęsce, tym nasze zwycięstwo będzie większe. On nie może nikomu powiedzieć, że obrabowano Wielką Piramidę i że ośrodek duchowej energii, za którą on jeden odpowiada, już nie funkcjonuje.

-Jego siły niebawem się wyczerpią. Będzie musiał wznowić rytuał regeneracji.

-A któż mu to narzuci?

-Tradycja, kapłani i on sam! Nie może uchylić się od tego obowiązku.

-A pod koniec tych uroczystości musi ukazać ludowi testament bogów!

-Ten testament, który jest w naszych rękach.

-I wtedy Ramzes zrzeknie się tronu i ofiaruje go swemu następcy.

-Którego my wskażemy. Spiskowcy już rozkoszowali się zwycięstwem. Nie pozostawią wyboru następcy Ramzesowi Wielkiemu, sprowadzonemu do roli niewolnika. Każdy z członków spisku odbierze nagrodę stosowną do swoich zasług, a wszyscy zajmą jutro uprzywilejowane pozycje. Największy kraj świata będzie należał do nich. Zmienią jego struktury i mechanizmy, wymodelują zgodnie z własną wizją, radykalnie różną od wyobrażeń Ramzesa, więźnia przeżytych wartości.

Gdy owoc ten będzie dojrzewał, rozwiną sieć swoich znajomości, zdobędą sympatyków i sprzymierzeńców. Zbrodnie, przekupstwo, przemoc... Spiskowcy nie żałowali niczego. To była cena zdobycia władzy.

Zachód zaróżowił wzgórza. O tej porze Zuch, pies Pazera, i jego osiołek, Wiatr Północy, musieli już rozkoszować się posiłkiem, który dawała im Neferet pod koniec długiego dnia pracy. Ilu chorych uzdrowiła? Czy mieszkała jeszcze w Memfisie, w małym domku, gdzie parter zajmowało biuro sędziego? A może wróciła do swojej wioski w okolicy Teb, by wykonywać zawód z dala od miejskiego zgiełku?

Odwaga sędziego słabła.

On, który poświęcił życie sprawiedliwości, był przekonany, że jemu nigdy nie zostanie ona oddana. Żaden trybunał nie orzeknie jego niewinności. Zakładając nawet, że opuści to więzienie, jaką przyszłość zapewni Neferet?

Jakiś starzec przysiadł obok niego. Chudy, bezzębny, o ciemnej i pomarszczonej skórze, westchnął głęboko.

-Dla mnie to już skończone. Jestem za stary. Szef zwolnił mnie od przewożenia kamieni. Będę się zajmował kuchnią. To dobra wiadomość, nie?

Pazer przytaknął.

-A, czemu ty nie pracujesz? -zapytał starzec.

-Zakazano mi.

-Kogo okradłeś?

-Nikogo.

-Tutaj są tylko wielcy złodzieje. Kradli tyle razy, że już nie opuszczą więzienia, bo złamali przyrzeczenie, że nie będą tego więcej robić. Trybunały serio traktują dane słowo.

-Uważasz, że nie mają racji?

Stary splunął na piasek.

-Dziwaczne pytanie! Czyżbyś był po stronie sędziów?

-Jestem jednym z nich.

Wiadomość o uwolnieniu nie zdziwiłaby bardziej rozmówcy Pazera.

-Kpisz sobie ze mnie.

-Myślisz, że mam na to ochotę?

-Coś takiego, coś takiego... Sędzia, prawdziwy sędzia! Przyjrzał mu się zaniepokojony i pełen szacunku.

-A cóżeś zrobił?

-Prowadziłem pewne dochodzenie, ale chcą mi zamknąć usta.

-Musisz być wplątany w podejrzaną sprawę. Ja jestem niewinny. Nielojalny konkurent oskarżył mnie o kradzież miodu, który należał do mnie.

-Jesteś pszczelarzem?

-Miałem ule na pustyni, moje pszczoły dawały najlepszy miód w Egipcie. Konkurenci mi zazdrościli, więc zorganizowali pułapkę, w którą wpadłem. Na procesie zdenerwowałem się. Odrzuciłem niekorzystny dla mnie wyrok, poprosiłem o drugi proces i przygotowałem obronę z pomocą skryby. Byłem pewny, że wygram.

-Ale zostałeś skazany.

-Konkurenci ukryli u mnie przedmioty wyniesione z jakiejś pracowni. Dowody recydywy! Sędzia nie podjął śledztwa.

-Nie miał racji. Ja na jego miejscu przebadałbym pobudki oskarżycieli.

-A gdybyś znalazł się na jego miejscu? Gdybyś wykazał, że ich dowody są fałszywe?

-Najpierw trzeba by stąd wyjść. Pszczelarz znów splunął na piasek.

-Kiedy sędzia zdradza swój urząd, nie wysyłają go potajemnie w takie miejsce jak ten obóz. Nawet nie obcięli ci nosa. Musisz być szpiegiem albo kimś w tym rodzaju.

-Jak uważasz.

Stary wstał i oddalił się.

Pazer nie tknął codziennej polewki. Nie miał już ochoty walczyć. Co mógł dać Neferet prócz poniżenia i wstydu? Lepiej będzie, jeśli żona go już nigdy nie zobaczy i zapomni o nim. Zachowałaby wspomnienie prawnika o niezachwianych poglądach, szaleńczo zakochanego marzyciela, który wierzył w sprawiedliwość.

Leżąc na plecach, wpatrywał się w lazurowe niebo. Jutro już go nie będzie.

Białe żagle sunęły po Nilu. O zmierzchu żeglarze zabawiali się przeskakiwaniem z łodzi na łódź, a północny wiatr sprzyjał szybkości pływających jednostek. Ludzie wpadali do wody, śmiali się, wzajemnie zaczepiali.

Siedząca na wysokim brzegu młoda niewiasta nie słyszała ich krzyków. Jasnowłosa niemal Neferet o łagodnych i harmonijnych rysach i ciemnoniebieskich oczach wzywała duszę Branira, zamordowanego mistrza, błagając, aby strzegł Pazera, którego kochała całym swoim jestestwem. Oficjalnie obwieszczono jego śmierć, ale nie mogła w nią uwierzyć.

-Mogę zamienić z tobą kilka słów?

Odwróciła głowę.

Obok stał naczelny lekarz królestwa, Nebamon, dobrze wyglądający pięćdziesięciolatek.

Jej najzacieklejszy wróg.

Parokrotnie próbował zniszczyć jej karierę. Neferet nienawidziła tego dworaka żądnego bogactw i kobiecych podbojów, wykorzystującego medycynę jako sposób na zdobycie fortuny i władzy nad innymi.

Nebamon pożądliwie przyglądał się młodej kobiecie, której lniana sukienka pozwalała dojrzeć doskonałe i wzruszające kształty. Oczy czarowały wysokie i twarde piersi, długie i smukłe nogi, delikatne ręce i stopy. Neferet była świetlista.

-Proszę mi dać spokój.

-Powinnaś mi okazać nieco więcej szacunku, bo to, co wiem, bardzo cię zainteresuje.

-Nie zajmuję się intrygami.

-Chodzi o Pazera.

Nie zdołała ukryć wzruszenia.

-Pazer nie żyje.

-Nieprawda, moja droga.

-Kłamiesz!

-Znam prawdę.

-Czy muszę o nią błagać?

-Wolę, kiedy jesteś nieuprzejma i wyniosła. Pazer jest żywy, ale oskarżono go o zabójstwo, Branira.

-Co...? To absurd! Nie wierzę.

-To błąd. Szef policji, Mentemozis, aresztował go i ukrył.

-Pazer nie zabił swego mistrza.

-Mentemozis jest przekonany, że tak.

-Chcą go dobić, zrujnować mu opinię i uniemożliwić prowadzenie dalszego śledztwa.

-Nieważne.

-I, po co te rewelacje?

-Bo tylko ja mogę uniewinnić Pazera.

Neferet przeszedł dreszcz, w którym mieszały się niepokój i nadzieja.

-Neferet, jeśli pragniesz, żebym przedstawił dowody dziekanowi przedsionka, musisz zostać moją żoną i zapomnieć o swoim sędzim. To cena jego wolności. Twoje właściwe miejsce jest u mego boku. Teraz gra należy do ciebie. Albo oswobodzisz Pazera, albo skażesz go na śmierć.

Myśl, by oddać się naczelnemu lekarzowi, porażała Neferet, lecz odrzucając propozycję Nebamona, stałaby się katem Pazera.

Gdzie był więzień? Jak go traktowano? Jeśli ona, Neferet, będzie się zbytnio ociągać, więzienie go zniszczy. Nie wspomniała o sprawie Sutiemu, wiernemu przyjacielowi męża i jego duchowemu bratu -natychmiast by zabił naczelnego lekarza.

Postanowiła przyjąć ofertę szantażysty, pod warunkiem, że wcześniej zobaczy się z Pazerem. Zbrukana, zrozpaczona wyzna mu wszystko, a potem się otruje.

Kem, nubijski policjant na usługach sędziego, podszedł do młodej kobiety. Pod nieobecność Pazera nadal odbywał rundy po Memfisie w towarzystwie Zabójcy, niebezpiecznego pawiana, wyspecjalizowanego w aresztowaniu złodziei, których unieruchamiał, wbijając im kły w nogę.

Kemowi obcięto nos, bo w swoim czasie był wplątany w zabójstwo oficera winnego szmuglu złotem. Ponieważ jednak ustalono, że Nubijczyk działał w dobrej wierze, pozwolono mu zostać policjantem. Drewniana malowana proteza zmniejszała nieco efekt jego kalectwa.

Kem podziwiał Pazera. Wprawdzie absolutnie nie wierzył w sprawiedliwość, wierzył jednak w uczciwość młodego prawnika, która doprowadziła do jego zniknięcia.

-Mogę się dowiedzieć, gdzie przebywa Pazer -oświadczyła z powagą Neferet.

-W królestwie umarłych, skąd nikt nie wraca. Czyż generał Aszer nie przekazał raportu, zgodnie, z którym Pazer umarł w Azji, gdy poszukiwał jakiegoś dowodu?

-Kemie, ten raport był fałszywy. Pazer żyje.

-Więc cię okłamano, pani?

-Pazera oskarżono o zabójstwo Branira, ale naczelny lekarz, Nebamon jest w posiadaniu dowodu jego niewinności.

Kem ujął Neferet za ramiona.

-Jest ocalony!

-Pod warunkiem, że ja zostanę żoną Nebamona. Rozwścieczony Nubijczyk walnął lewą pięścią we własną prawą dłoń.

-A, jeśli to kpina?

-Chcę się zobaczyć z Pazerem.

Kem podrapał się po swoim drewnianym nosie.

-Nie pożałujesz, pani, żeś mi zaufała.

Po wymarszu skazańców Pazer wszedł do kuchni, drewnianej konstrukcji pokrytej dachem. Chciał stamtąd ukraść kawałek krzemienia używanego do rozpalania ognia, by podciąć sobie żyły. Śmierć będzie powolna, ale pewna -w pełnym słońcu wpadnie powoli w dobroczynne odrętwienie. Wieczorem któryś z dozorców trąci go nogą i przewróci trupa na rozgrzanym piasku. Ostatnie godziny spędzi z duszą Neferet, w nadziei, że ona, niewidzialna, lecz obecna, pomoże mu pokonać ostatnią granicę.

W chwili, gdy sięgał po ostry kamień, powalił go silny cios w potylicę. Pazer osunął się na ziemię, tuż obok wielkiego garnka.

Stary pszczelarz z drewnianą warząchwią w dłoni powiedział z ironią:

-Sędzia zmienia się w złodzieja! Co też on zamierzał zrobić z tym krzemieniem? Nie ruszaj się, bo uderzę! Ach tak, przelać własną krew i drogą niedobrej śmierci opuścić to przeklęte miejsce! Głupie to i niegodne szlachetnego człowieka.

Tu pszczelarz ściszył głos.

-Posłuchaj mnie, sędzio, znam sposób, żeby się stąd wydostać. Ja nie mam siły iść przez pustynię, ty jesteś młody. Zdradzę ci go, jeśli zgodzisz się walczyć o mnie i zmienisz mój wyrok.

Pazer odzyskał zmysły.

-To zbyteczne.

-Odmawiasz?

-Nawet, jeśli ucieknę, nie będę już sędzią.

-Zostań nim dla mnie.

-Niemożliwe. Jestem oskarżony o zbrodnię.

-Ty? To śmieszne!

Pazer rozcierał sobie potylicę. Stary pomógł mu wstać.

-Jutro jest ostatni dzień miesiąca. Wóz zaprzęgnięty w woły przyjedzie z oazy i przywiezie żywność. Będzie wracać pusty. Wskoczysz do środka i wyskoczysz, gdy zobaczysz pierwsze suche łożysko rzeki po prawej. Pójdziesz w górę tym łożyskiem aż do stóp wzgórza. W środku palmowego zagajnika znajdziesz źródło. Napełnisz swój bukłak. Potem ruszaj w stronę doliny i postaraj się spotkać nomadów. Przynajmniej spróbujesz szczęścia.

Naczelny lekarz Nebamon już po raz drugi usunął fałdy tłuszczu damy Silkis, młodej małżonki bogacza Bel-Trana, fabrykanta papirusu i wysokiego urzędnika, którego wpływy wciąż rosły. Jako specjalista od chirurgii estetycznej Nebamon żądał olbrzymich honorariów, które jego pacjentki przekazywały mu bez mrugnięcia okiem. Cenne kamienie, materiały, kosztowna żywność, meble, narzędzia, woły, osły i kozy powiększały jego fortunę, której brakowało już tylko bezcennego skarbu: Neferet. Inne kobiety były równie piękne, ale tylko w niej dopełniła się jedyna w swoim rodzaju harmonia -połączona z wdziękiem inteligencja zrodziła nieporównywalny z niczym blask.

Jak ona mogła zakochać się w tak dziwacznej istocie jak Pazer? Całe życie mogłaby żałować tej młodzieńczej nierozwagi, gdyby nie wkroczył tu on, Nebamon.

Czasem czuł się możny niczym faraon. Czyż nie był posiadaczem tajemnic, które ocalały lub przedłużały życie? Czyż nie panował nad wszystkimi lekarzami i farmaceutami? Czyż to nie jego wysocy dostojnicy błagali o przywrócenie zdrowia? Jego asystenci pracowali w cieniu, by zapewnić mu uprzywilejowaną pozycję, i nikt prócz Nebamona nie czerpał z tego sławy. A Neferet posiadała medyczny geniusz, który on właśnie powinien eksploatować.

Po udanej operacji Nebamon przyznał sobie tydzień wypoczynku w swoim wiejskim domu na południu Memfisu, gdzie armia sług zaspokajała jego najdrobniejsze zachcianki. Pozostawiwszy podrzędniejsze zadania ekipie medycznej, którą twardo kierował, na pokładzie nowej łodzi spacerowej przygotowywał plan przyszłych uciech. Spieszno mu było degustować białe wina z Delty, pochodzące z jego własnych winnic, i smakować ostatnie dania swego kucharza.

Intendent powiadomił go o przybyciu młodej i pięknej kobiety. Zaintrygowany Nebamon udał się aż do bramy swej posiadłości.

-Neferet! Cóż za cudowna niespodzianka... Zjesz ze mną śniadanie?

-Spieszę się.

-Jestem pewny, że wkrótce będziesz miała okazję obejrzeć moją willę. Czy przynosisz mi odpowiedź?

Neferet spuściła głowę. Naczelnego lekarza ogarnęło podniecenie.

-Wiedziałem, że rozsądek zwycięży.

-Proszę mi dać więcej czasu.

-Skoro przyszłaś, decyzja została już podjęta.

-Czy przyznasz mi przywilej widzenia się z Pazerem?

Nebamon skrzywił się.

-Winna mu jestem ostatnie spotkanie.

-Jak uważasz. Ale moje warunki pozostają te same: najpierw musisz dowieść swojej miłości, a potem podejmę interwencję. Dopiero potem. Czy jesteśmy, co do tego zgodni?

-Nie potrafię negocjować.

-Doceniam twoją inteligencję, Neferet. Dorównuje jej tylko twoja piękność.

Czule ujął jej dłoń.

-Nie, Nebamonie, nie tutaj, nie teraz.

...