- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

Józef Ignacy Kraszewski - Matka Królów.

Cykl Powieści Historycznych Obejmujących Dzieje Polski.

Czasy Jagiełłowe.

Redaguje Komitet Pod Przewodnictwem Profesora Doktora Juliana Krzyżanowskiego.

Część XVII.

Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1971.

Skanował, Opracował i Błędy Poprawił Roman Walisiak.

Komitet Redakcyjny: Profesor Doktor Wincenty Danek - Rektor WSP w Krakowie, Profesor Doktor Jan Zygmunt Jakubowski - Profesor UW, Profesor Doktor Julian Krzyżanowski - Profesor UW, Członek PAN.

Przygotował Do Druku Stanisław Stupkiewicz.

Tom pierwszy.

Rozdział 1.

roku 1421 zamek wileński dolny i górny, samo miasto i okolica wcale inaczej stawiły się oku podróżnego niż przed laty kilkudziesięciu, nim krzyż zapanował nad tą stolicą, a Litwa połączyła się z Polską.

Z ramienia Jagiełły siedział teraz Witold na Wilnie, lecz on raczej panował w Polsce i jej królowi niż Jagiełło jemu.

Siła ducha i przewaga były po stronie syna Kiejstutowego...

Starzejący król bawił się zawsze namiętnie myślistwem, lubił długo siedząc za stołem lub wylegając się na łożu słuchać wesołych rozmów swojego dworu, który po monarszemu obdarzał, ale rządy go nudziły.

Chętnie uciekał w lasy, aby się od ich ciężaru uwolnić i zdać je na senatorów świeckich i duchownych.

Miał się też kim wyręczać.

W Wilnie i na Litwie zastępował go Witold, w Polsce Leliwy i Topory, spośrodka których występował już chcący władzę ująć w silne dłonie, przodujący rozumem i charakterem Zbyszek z Oleśnicy, ten który pod Grunwaldem w rycerskiej zbroi stał jeszcze przy Jagielle i broniąc go od napaści Dypolda Kykieryca pierwszy zadał mu cios śmiertelny.

Szybko potem z tego nadwornego pisarza Zbyszka urósł Zbigniew wielki, jeden z tych mężów, co się rodzą do panowania i kierowania ludźmi.

Czekała nań już krakowska infuła.

W ciągu następnych lat panowania Jagiełłowego między Witoldem a Zbigniewem rozegrywa się dziejowy dramat połączonej z Litwą Polski.

W potężnej prawicy litewskiego księcia, jak wszystko, tak i Wilno urosło, obwarowało się, przyozdobiło prędko.

W miejscu starej świątyni pogańskiej stał kościół katedralny, wieżyca nieforemna Swiatoroha za dzwonnicę mu służyła.

Kilka krzyżów ponad świątyniami chrześcijańskimi wznosiły się tu i ówdzie wśród poziomych dachów domostw drewnianych.

Oba zamki wzmocnione mogły się teraz skutecznie opierać napaści krzyżowych rycerzy, ale potęga ich złamana była i lękać się tu nie potrzebowano nowego oblężenia.

Zamek górny, opatrzony lepiej, przedstawiał się jeszcze mniej więcej podobną nieforemnych dość murów gromadą, jak przed laty.

Dolny się znacznie odmienił.

Ściany i baszty, które go otaczały, już nie prości murarze, nieświadomi swej sztuki, z dzikich kamieni, ale mistrze budowniczy z Niemiec i Polski sprowadzeni przerobili i upiększyli czerwonymi wysadzając cegłami, na wzór grodów krzyżackich.

Tak samo jak dokoła miasta, grube mury w pewnych odstępach jeżyły się niższymi i wyższymi wieżami i basztami.

Warowne bramy broniły wyskoki, z których przystępu do nich mógł oblężony nie dopuścić.

Kopane rowy głębokie zbliżyć się do nich nie dawały.

Poza okólnymi mury miasta rozlegały się przedmieścia w ogrodach, zasiane uboższymi chatami.

W pośrodku miało już Wilno powyznaczane ulice, rynki, targowiska, przy których szybko wznosiły się budowle z cegły i kamienia.

Przeważały jeszcze domostwa drewniane, ale i te już, na wzór polski, powiększać się i do góry dźwigać zaczęły.

Na zamku Witoldowskim widać było ład i zamożność a surowe rządy tego człowieka, co czas miał na wszystko, wglądał sam w rzecz każdą i nie dopuszczał samowoli niczyjej.

Przy nim też nie widzimy nikogo, co by śmiał i pokusił się wyręczać go i zastępować.

Nie rządzi tu ani duchowny, ni świecki ulubieniec, nie ma wpływu żona, nie wyzwalają się słudzy.

Witold wyręcza się małymi urzędnikami, którzy sami przez się nic nie mogą.

Zamek nie odznaczał się teraz powierzchownością zbyt wytworną, oczy porywającą, ale rozmiary jego, krzepkie mury, gęste straże, w milczeniu i karności trzymana służba i załoga, oznajmywały, że tu stolicę swą miał potężny pan, przed którym drżeli i szanować go musieli wszyscy.

Nie było prawie dnia, którego by jakieś poselstwo nie zawitało na zamek dolny, gdzie książę ciągle przebywał.

Górny służył za zbrojownię, skarbiec i więzienie.

Szeroko rozpościerały się gmachy książęce, mieszkania urzędników, dworu, czeladzi, łaźnie, piekarnie, izby dla dworskich rękodzielników i stajnie, na których zawsze kilkaset koni pogotowiu stało.

Za zamkiem ku rzece, kędy dawniej zapewne las być musiał, bo ten otaczał miasto za Olgierdowych lat, za Giedyminowych, stały jeszcze drzewa stare i zarośla, stanowiące rodzaj ogrodu, w którym czasu letniej spieki schronić się było można.

Zwykle tu starsi urzędnicy dworu, niekiedy kobiety przy boku wielkiej księżnej zostające przechodziły się w różnych dnia porach, nazbyt od zamku nie oddalając, bo u Witolda wszyscy i zawsze na zawołanie być musieli.

Właśnie jednego pięknego, ciepłego, jesiennego poranku pod rozłożystymi drzewami w zamku zabawiała się zbiegła z teremów księżnej Julianny, drugiej żony Witoldowej, gromadka kobiet, w większej części młodych, której dziewczę nadzwyczajnej piękności, wysmukłe, czarnobrewe, z oczyma młodością gorejącymi, tryskającymi życiem, przodowało.

Śmieszki i urywane piosenki słychać było pod drzewami, ale męski dwór księcia zbliżać się nie śmiał tam, gdzie same były niewiasty, które Julianna surowo trzymała, poglądał tylko, chciwie je ścigając oczyma.

Wpośród tego wesołego dziewcząt i starszych pań grona, rozmaicie poubieranych, na ruski, polski i niemiecki sposób, dam postawą, wdziękiem i śmiałym a rozkazującym obejściem się rej wiodła, w pełni wiosennego rozkwitu, wesoła, hałaśliwa, roztrzpiotana czarnobrewa.

Wszystko szło za nią i jej słuchało.

Ubiór dziewczęcia powszedni zbyt wykwintny nie był, choć na chęci ustrojenia się nie zbywało zalotnemu wyrostkowi.

Można było z niego sądzić, że więcej pragnęła się ustroić, niż mogła.

A to, co miała na sobie, zręcznie dobranym było, aby pokryć, co zbywało.

Cały orszak wiodła przodując mu, podskakując, białymi rękami wskazując na drzewa, ciesząc się już zabawie, do której ciągnęła je za sobą.

Nawykła była snadź prowadzić swe towarzyszki i rozkazywać im, bo na skinienie jej wszystkie rzucały się posłuszne.

Pod drzewami, na grubych ich gałęziach, widać było zawieszaną prostą, z mocnych nici w sznury skręconych, z deską na nich przywiązaną huśtawkę.

Ku niej, biegiem, który do pląsów był podobnym, niekiedy w kółko się obracając i śmiejąc, dążyła śliczna czarnobrewa, a biegnąc nie dawała zamknąć się ustom, i każde jej słowo chórem wesołym odzywało się między towarzyszkami.

Sukienka zielona bramowana złotem, ale dobrze wytarta, białe rąbki, na czole przepaska, naszyjnik cienki z wiszącymi na piersiach kółkami, tak umiała nieść na sobie, jak by ją klejnoty okrywały.

Na maleńkich bosych nóżkach miała trzewiczki jak suknia zielone, lecz od używania spłowiałe.

Zbliżywszy się do huśtawki, dziewczę raźnie na nią skoczyło, pochwyciło dwa grube sznury, na których wisiała, i śmiejąc się wykrzyknęło: - Hej, do roboty!

Hej!

A rzucajcie mną wysoko, pod same obłoki, ponad drzewa, nad wierzchołki...

aż do gwiazd, pod niebiosa!

Starsza niewiasta, z twarzą bladą, przeciągniętą, z zagasłymi oczyma, uśmiechniona łagodnie, ubrana ciemno, z krzyżem na szyi, tuż przy huśtawce stojąca, przerwała cicho: - Oh, kniahinko ty moja!

Tobie się chce tak wysoko, a kto pod obłoki lata, spadać na ziemię musi...

Lepiej po niej chodzić spokojnie.

Od huśtawki się głowa zawraca.

- Ja bo lubię, żeby mi się w głowie kręciło, wolę wir niż martwą ciszę.

Hej!

hej!

Huku, wrzasku, biegu, lotu dusza pragnie, a tu taka w tych murach niewola!

I spozierając na zamek, skrzywiło się wyraziście, jakby mu ją wyrzucało.

Dwie służebnice już z tyłu wzięły były sznury, którymi huśtawkę rozkołysać miały, ale starsza, stojąca przy niej, wstrzymywała.

Rozmowa była nie skończona.

Księżniczka też już nie nagliła.

- Oj ty, ty ptaszku, co ci skrzydła urosły - mówiła dalej stara.

- Latałoby ci się, latało, aż gdzieś sokołowi we szpony...

- Bodaj sokół pochwycił i rozdarł, lepiej niż tak gnić za krosnami a słuchać...

Tu przerwało nagle.

- Nie strachaj mnie, Femko, nie strachaj i nie wróż tak źle!

- Ja nie wróżę, bom nie wieszczbiarka, tylko przestrzegam - odpowiedziała smutnie Femka.

Księżniczka ciągle na huśtawce siedziała.

- O, ja bym bardzo chciała, żeby mi kto kiedy powróżył!

- dodała czarnobrewa.

- Naprawdę, Femko.

Nie umiesz ty?

Jam taka mojej przyszłości niecierpliwa i ciekawa.

- Ona tylko Bogu wiadoma - odparła Femka - a przyjdzie aż nadto rychło.

Co przeznaczone, nie minie.

Wtem jedna z towarzyszek księżniczki zbliżyła się do huśtawki.

- Do wróżenia - odezwała się z minką poważną, w której się głęboka wiara malowała - nie ma jak ta stara Mecha.

Ona, co tylko której przepowiedziała, wszystko się ziściło.

- Mecha?

A gdzież tej Mechy szukać?

- westchnęło dziewczę.

- Dałabym jej chętnie podarek...

Spojrzała po sobie, pomyślała i uśmiechnęła się gorzko, może przypomniawszy, że niewiele co dać mogła.

- Gdzie jej szukać?

- wtrąciło żwawo dziewczę.

- Mecha teraz zawsze siaduje pod kościołem.

Wszyscy na nią mówią, że poganka jest i że dlatego tylko od drzwi kościoła nie odchodzi, bo tam dawniej ten ogień wieczny się palił, któremu ona posługiwała.

Poganka nie poganka, ona wszystko wie, czyta w wodzie, z twarzy, z ręki jakby z pisma klecha.

Księżniczce aż rumieńce wystąpiły na twarzyczkę.

- Zula, ty dziecko moje, pierścionek mieć będziesz ode mnie, tylko mi tu sprowadź Mechę.

Mnie się zdaje, że jak ona wyprorokuje, to i prędzej przyleci co nowego.

Femka jakoś przecząco głową kręciła.

- Czarownica, poganka - szepnęła.

- Jeszcze urok jaki rzuci...

- Ja się tam uroku nie boję, krzyżyk pobłogosławiony na piersiach noszę, a tak bym tę zaklętą przyszłość znać chciała...

- A jak w niej co złego siedzi?

- spytała Femka.

- No, to będę czekać złego a odżegnywać!

- dodało dziewczę uparte.

Towarzyszki jej szeptały pomiędzy sobą.

Księżniczka ciągle na huśtawce siedziała.

Biegła tak do niej, spragniona rozrywki, a teraz się już jej całkiem odechciało; myślała o czym innym, o przyszłości!

Skoczyła z deski, na której się była tak wygodnie umieściła.

- No - zaśmiała się Femka, głaszcząc ją po ramionach - a tak ci się chciało podlecieć w obłoki!

- Po cóż lecieć, kiedy nie dolecę!

- tęskno westchnęła dziewczyna.

- Nogi przykute do ziemi...

Femka odwróciła się.

- Ja bym już huśtawkę wolała niż wróżenie.

Trzeba z niej korzystać, póki jest, bo kto wie, czy długo będzie.

Wiecie, że nasz książę powiesić ją tu kazał, gdy u nas w odwiedzinach był król Jagiełło.

- Ach!

Cóż?

Stary dziad huśtać się kazał?

- parsknęła księżniczka.

- Ale nie!

Tylko tak lubi patrzeć, gdy się dziewczęta i chłopcy wysoko huśtają.

Siadywał tu godzinami, mając z tego zabawę wielką.

Oka z nich nie spuszczał stary.

Książę Witold umyślnie dla niego powiesić ją kazał, a teraz, gdy się go nie spodziewa, albo on, albo księżna odczepić każe, aby nie było swywoli.

Używajcie, póki jest!

Zamyślona księżniczka znowu wskoczyła na siedzenie, porwała za sznury, spojrzała na swe służebne i pogrążona w dumach jakichś rzucać się w powietrze kazała.

Lecz, choć tak milcząca o czymś marzyła, piękna jej twarzyczka wcale smutnego nie nabrała wyrazu, jak gdyby nie umiała czy nie mogła się zachmurzyć.

Nadto była młodą, szczęśliwą czy życiem upojoną.

Femka przyglądała się jej milcząca, a niekiedy jak dziecku poklaskiwała rękami.

Oczy księżniczki tymczasem zwracały się ciągle w tę stronę, z której obiecana Mecha przyjść była powinna.

Posłanej po nią Zuli ani jej widać nie było.

Wtem Femka coś w dali palcem ukazała.

Zza murów mignęła naprzód biała z pasami czerwonymi sukienka, potem szare płachty kobiety, która z dala wcale do żebraczki podobną nie była.

Słusznego wzrostu, wyprostowana poważnie, cała białawą zasłoną pokryta, która od głowy do stóp po niej spływała, szła śmiało niewiasta niemłoda już, której twarz ponura, pomarszczona, postrach i poszanowanie wrażała.

Rysy jej niegdyś piękne wiek uczynił groźnymi, tak się głęboki żal i boleść na nich wyryły.

Siwe, długie włosy rozpuszczone spadały jej na ramiona, a spod płótna, które ją okrywało całą, widać było na czole zwiędły wianek z ruty i liści dębowych...

Był to znak dziewictwa i kapłaństwa starej Mechy.

Chociaż ją wiedziono przed oblicze księżniczki, wcale się tym nie trwożyła, szła krokiem pewnym, rzucając oczyma ciemmymi spod powiek jakby płaczem zakrwawionych.

Zobaczywszy ją, księżniczka dała znak służkom i z niecierpliwością płochego dziecięcia, nie doczekawszy się, nim rozkołysana zatrzyma się huśtawka, zuchwale skoczyła na ziemię.

Femka blisko stojąca pochwyciła ją w objęcia.

Stara Mecha stała przed nią, ciekawie się przypatrując, a usta zaciskając coraz mocniej.

Nie strwożone groźnym jej obliczem dziewczę zbliżyło się napastliwie.

- Dobra ty moja - rzekło przymilającym się, dźwięcznym głosem - będziesz ty mnie wróżyła?

Wejdalotka milczała potrząsając głową.

- A tobie na co wróżby moje?

- odezwała się żałobnie.

- Albo to ci los nie wywróżył już przyszłości?

Rodziłaś się na starym kunigasów u zamku w Holszanach, ojcowie twoi ludziom panowali i ty będziesz królować.

Potrząsła głową, wpatrując się w piękną księżniczkę, która gorące w nią wlepiała oczy.

- Na co tobie wróżby moje - dodała - kiedy krew wróży i liczko wróży?

Dziewczęta ciekawe, cisnąc się dokoła, otaczały Mechę i swoją panią, wyciągały główki, przestraszone nieco, usiłując najmniejszy szept pochwycić.

Mecha opornie, z niechęcią i wzdraganiem odpowiadała księżniczce.

Ta zdjąwszy pierścionek z palca, bo nic innego nie miała do podarowania starej, podała go jej z uśmiechem, ale Mecha nie przyjęła.

Z lekka odtrąciła jej rączkę, mrucząc smutnie: - Tobie on, krasawico, będzie wkrótce potrzebniejszy.

Zarumieniła się księżniczka.

- Na co?

- A do czegóż by były dziewczętom pierścionki, jeśli nie na to, by je mężczyznom dawały?

Cicho było dokoła, słuchano i czekano, co dalej powie Mecha, ale ta spuściwszy oczy, szeptała coś sama do siebie czy do niewidzialnych duchów - i nieprędko głowę podniosła.

Twarz się jej całkiem zmieniła.

Wstąpiła w nią siła wielka, tak że dziewczęta od jej wzroku rozstąpiły się ze strachem.

- Męża tobie wkrótce swatać będą - mówiła proroczym duchem natchniona.

- A będzie swatał cię taki, co by może rad sam wziął, gdyby mógł...

Koronę ci włożą na czoło i panować będziesz, a łzy tobie ona wyciśnie.

I swat się wrogiem stanie.

Nieszczęśliwa będziesz i szczęśliwa...

Królom matką, po królach sierotą, we łzach krwawych złocony chleb pożywającą niewiastą...

Wlepiła w nią oczy, długo patrzając i sama do siebie mrucząc coś niewyraźnie: - Po co tobie pytać mnie było i ból ze mnie wyciągać?

Nie mogę ja dać nic, tylko to, co mi duchy przyniosą.

Nie mam swojego nic, nie wiem sama nic...

Płynie wszystko z daleka...

Zamknęła sobie usta dłonią chudą, pokłoniła się i zawróciwszy, żywo iść poczęła ku bramom.

Dziewczęta stały wszystkie jak wryte, a księżniczka, której lice się paliło, powtarzała cicho jeden wyraz: - Korona!

- Ten dla niej zagłuszył inne.

Femka ręce załamywała.

- Co ta stara czarownica wiedzieć może?

- szepnęła zbliżywszy się.

- Dobrze, że poszła sobie, mnie dreszcze przechodziły patrząc na nią.

Pewnie poganką jest.

Do huśtawki nikt już nie miał ochoty.

Smutek powiał po wszystkich, nawet wesoła księżniczka zachmurzyła się nieco i na bok odciągnęła Femkę.

- Plotła niezdarne rzeczy!

- rzekła.

- Korona!

Ja bym i korony nie chciała, bylebym stąd wyjść mogła...

- Alboż ci tu źle?

- szepnęła Femka.

- Przecie wuj kocha bardzo.

- A Julianna nienawidzi i prześladuje mnie za to!

- przerwała księżniczka.

- Dobrze mi było za życia rodzonej ciotuchny, a teraz mnie Witoldowa prześladuje za to, że sama uwiędła i że jej mąż woli patrzeć na mnie młodą, niż się swarzyć z tą babą!

Femka jej pogroziła.

- Tst, nie mówcie!

Albo ja nie wiem o tym, nie słucham i nie patrzę...

- O, wuj bardzo mnie kocha - dodała księżniczka -czasem na przekorę żonie, ale i jego kochanie, i jej nienawiść już mnie zmęczyły.

Rada bym stąd, rada w świat!

Wróżka przecie rychło coś wróżyła.

- Łzy, łzy!

- sama do siebie zamruczała Femka.

Szły tak razem ku zamkowi krokiem powolnym.

Słońce zachodziło za góry; była to godzina, o której na zamku wieczerzę dawano.

Książę Witold zwykle, gdy dostojnych gości nie przyjmował, sam siadał do nakrytego stołu, bo długo przy nim, jak Jagiełło, siedzieć nie lubił, nie pijał nic, jadł niewiele, oprócz wody napoju nie znał.

I ten czas przy stole nie bywał dla niego stracony, bo do obiadu i wieczerzy zwoływał zwykle którego ze swych pisarzy, Cebulkę lub Lutka z Brzezia, pisma sobie przyniesione czytać kazał i odpowiedzi na nie dyktował.

Rzadko bywał tak swobodnym, aby z księżną, która zgryźliwie sporzyć z nim -nawykła, gniewając się, że jej wolą się nie rządził, i z piękną pierwszej żony siostrzenicą Sonką, którąśmy przy huśtawce widzieli, mógł razem biesiadować.

Książę lubił bardzo tę piękną Sonkę, może więcej, niżby żona chciała, która o nią była zazdrosna i zbyć się jej z domu pragnęła.

Ale Witold, który rzadko dla kogo powolnym bywał, żonie się nie dawał zmusić do niczego.

Tym przykrzejszym to jej było, że czasem Sonka jednym słówkiem wolę jego złamała, uśmiechnąwszy mu się, spojrzawszy na niego oczyma gorącymi.

Jej jednej niekiedy ująć się dawał...

Dziewczę wiedziało o tym dobrze, że wiele mogło u tego, u którego nikt nic nie mógł, bo samo sprzeciwienie się wywoływało w nim opór żelazny.

Korzystało z tego czasem zuchwale na przekór księżnie, ale w małych sprawach tylko.

Witold grę tę rozumiał i żonę gniewliwą wyśmiewał.

Niechęć dwóch kobiet rosła, a Sonka w powszednim życiu złośliwej Juliannie ulegać musiała.

Wchodziła z dziewczętami na zamek Sonka i miała się do swoich izb zawrócić, gdy drogę jej zaszedł Michno, Witoldowy sługa, i pokazując na drzwi rzekł z pokłonem: - Kniaź a pan do siebie was prosić kazał.

Już po zamku wszędzie szukałem.

- Wieczerzał już?

Księżna jest u niego?

- zapytała.

- Nie - odparł sługa - właśnie siedzi u stołu, sam jeden jest, nawet pisarzów wołać nie kazał.

Oprócz czeladzi nie ma nikogo.

Sonka, dawszy znak Femce i dziewczętom, śmiało sama do jadalni wkroczyła.

Izba to była wielka, w której i książę jadał, gdy sam był, i gości czasem mnogich przyjmował.

Po staremu, nad murami jej sklepienia nie było, ale ogromne belki z prosta rzeźbione i malowane pułap okrywały.

Jedną ścianę niemieckim obyczajem zajmowały police piętrzące się wysoko, na których piękne misy, dzbany i naczynia różne na okaz były porozstawiane.

Kilka większych i mniejszych stołów ciężkich, z ławami wyścielanymi, wzdłuż izbę przerzynały.

Wąskie okna zaszklone, z szybkami w ołów oprawnymi, światło skąpe rzucały.

Przy jednym z nich Witold sam wieczerzał.

Nie przenosił on wzrostem owego wieku barczystych i rozrosłych rycerzy, miernie słuszny, ale silnie zbudowany, kształtny, zahartowany życiem czynnym, miał coś w postawie i obliczu, co go czyniło wielkim nawet wśród olbrzymów.

Pociągła twarz wszystkich książąt litewskich nie była u niego piękną, ale znaczącą i siłą napiętnowaną.

Jaśniała na niej duma człowieka, który wiele złamał i zawsze zwyciężał.

Oczy ciemne patrzały bystro, nakazująco, rozumnie, czoło nad nimi stało pełne, podniesione, jasne, usta miały wyraz wodza i pana.

Ani wiek, ani boje, ni więzienia i niewole nie pozostawiły na nim gniotących śladów, nie odjęły mu potęgi, którą wyniósł z kolebki.

Teraz był to już człowiek, który młodość zostawił za sobą, ale starym ani się czuł, ani wydawał.

Ubrany w kaftan ciemny podpasany, po domowemu, bez ozdób żadnych, z włosem długim na ramiona rozrzuconym, siedział, w ręku trzymając kawał mięsa pieczonego i nóż.

Niósł do ust ten posiłek, gdy Sonka się w progu pokazała.

Bystro spojrzał na nią.

- Sonka!

- zawołał.

- Kazałem cię szukać po zamku, gdzie się ty kryjesz po komorach, latawico?

Myślałem, że bojar jaki rozmiłowany poniósł cię już na rumaku, ale ja bym się sam za nim w pogoń puścił może.

Kto wie: albobym pobłogosławił na drogę?

- Doprawdy?

- odparło dziewczę śmiało.

- Tak ja dla was mało warta, że nie wiecie?

- Ale ty wiesz, sroczko zła, że ja na ciebie i twoje oczy paskudne patrzeć lubię - rzekł Witold - tylko już mi się sprzykrzyło pilnować latawicy, która w gnieździe usiedzieć nie może.

Wolałbym opiekę oddać innemu.

Sonka tymczasem, gdy to mówił, zbliżyła się do stołu, sparła na nim i śmiało patrzała mu w oczy.

- A po cóżeście mnie szukać kazali?

- spytała.

- Żeby wyłajać - rzekł Witold, ale niezbyt surowym głosem i z półuśmiechem na ustach.

- Wyrosły ci skrzydła, latasz i rwiesz się, szczególniej gdzie młodzież się kręci.

Rad bym się pozbył, bo w końcu nie upilnuję, a lada złodziejowi bym cię dać nie chciał.

Sonka ramionami ruszyła, poprawiła włosy.

Witold jadł spokojnie i mówił powoli.

- Żebyś ty przynajmniej wdzięczną była za to, że cię tu jako własne chowałem dziecko.

No, skarżyć się na mnie nie powinnaś?

- Albo się skarżę?

- Hodowaliśmy cię troskliwie, Anna na ręku nosiła.

Popatrzał na nią, ona wziąwszy ze stołu jabłko gryzła ogonek jego w ustach zadumana.

Coś jej po głowie chodziło.

Wtem Witold, poważniejąc stopniowo, rzekł do niej: - Dość bajania, Sonka!

Słuchaj mnie dobrze, chcę cię wydać za mąż!

Dziewczę krzyknęło, ale trudno było rozeznać w tym głosie, radość czy przestrach go wywołał.

Oczyma zalotnymi a ciekawymi Sonka, nic nie mówiąc, pytać się zdawała: - Za kogo?

- Żebyś ty rozum miała, do nóg byś mi paść powinna!

Aleś ty na pół dziecko, półlatawica!

Dziewczę nogą tupnęło.

- Mówże za kogo?

Witold kazał czekać długo, ważył coś.

- No - rzekł - jak przystało, za starego...

Wzdrygnęła się księżniczka.

- Nie chcę.

- Bo rozumu nie masz - odparł Witold.

- Lepszego dla kobiety męża nad starego nie ma; wy, młode, wodzicie ich, zdradzacie bezkarnie, a oni was po nogach całują.

- Nie tak mi pilno iść za mąż - skłamało dziewczę.

Witold się uśmiechnął i rękę podniósł do góry.

Sonka rozśmiała się też trochę, ale wnet przybrała minkę serio.

- Ty swojej woli nie masz; ja wiem, co dla ciebie potrzeba!

- zawołał.

- Ojca twojego zastępuję.

On mi nad tobą władzę zdał.

Otóż mnie wydać cię za mąż pilno, abyś ty się sama nie oddała komu, gdy ci się głowa zawróci.

Sonka po dziecinnemu się śmiała.

Książę chleb łamał niecierpliwie, napił się wody - pomyślał znowu.

- Wiesz, że ja twojego szczęścia chcę - rzekł poważnie.

- Beze mnie ty wielkiego nie zrobisz losu.

Ojciec za tobą wiana w ziemi nie da, bo go nie ma, chyba koszule i sukienki, a krasę mieć będziesz w posagu.

Weźmie cięli małe książątko na Ruś, to już dla ciebie szczęście.

Kto wie potem, jakie losy cię czekają na małym grodku, z którego brat lub swat wyżenie w lada dzień.

Oto los ...