- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

Janusz Korczak znany również jako "Stary Doktor". Był lekarzem i pedagogiem, jego prawdziwe nazwisko brzmiało Henryk Goldszmit. Urodził się 22 lipca 1878r. albo 1879r. w Warszawie. Pochodził z rodziny zamożnego adwokata pochodzenia żydowskiego, która od dawna wrosła w polską kulturę i tradycję. Całe życie Korczaka związane było z Warszawą.

              Gdy Henryk miał lat 18, wydarzyła się rodzinna tragedia. Śmierć ukochanego ojca zrujnowała materialnie rodzinę. Ciężar jej utrzymania spadł na barki Henryka, studenta medycyny. Sytuacja ta zmuszała go do udzielania korepetycji leniwym dzieciom bogatych rodziców. Już w tym czasie zaczynał interesować się psychiką i warunkami życiowymi dzieci biednych. Był częstym gościem robotniczych dzielnic Powiśla, Solca, Woli i Starówki. Starał się pomóc najbiedniejszym. Chodził po domach, opowiadał baśnie, w wieczór wigilijny był św. Mikołajem roznoszącym groszowe podarki, pomagał w nauce. Wkrótce podjął działalność społeczną w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności. Uczył także ubogie dzieci.

              W 1903r. Korczak po skończeniu medycyny na Uniwersytecie Warszawskim rozpoczął pracę jako lekarz-pediatra w szpitalu dziecięcym w Warszawie. Wkrótce zyskał rozgłos jako lekarz darmowej klienteli. Swą wiedzę pogłębiał w klinikach Berlina, Londynu i Paryża.

              Korczak włączył się do działalności Towarzystwa "Pomoc dla Sierot". Włączył się do starań o budowę domu, przystosowanego do potrzeb sierocińca. Korczak objął funkcję dyrektora Domu Sierot i stał się jego mieszkańcem, zajmując izbę na poddaszu nad dziecięcymi sypialniami. Swą samotność związał z najbardziej osamotnionymi dziećmi, z sierotami. Miał wtedy 34 lata. Dom Sierot stał się warsztatem samodzielnej pracy i badań Korczaka. Tam wypracował swój system wychowawczy, a wieczorami i nocami pisał dzieła pedagogiczne i powieści. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę Janusz Korczak wspólnie z Marią Falską zorganizował zakład opiekuńczy dla dzieci i sierot z ubogich przedmieść Warszawy, dla dzieci działaczy robotniczych aresztowanych, więzionych i prześladowanych.

              W okresie międzywojennym współpracował z Polskim Radiem, w którym pod pseudonimem Stary Doktor był jedną z najbardziej znanych osób w Polsce. Przez radio wygłaszał pogadanki o wychowaniu, których słuchano całymi rodzinami.

              Był współpracownikiem  wielu pism i gazet, publikując m.in.  „W SŁONCU”,  w „SZKOLE SPECJALNEJ”. W 1926r założył czasopismo dla dzieci i młodzieży „MAŁY PRZEGLAD”, które redagowal wraz z dziecmi.

              Korczak zawarl swe poglądy pedagogiczne przede wszystkim w:

·         (Warszawa , wyd. II poszerzone )

·         , (W-wa 1919, wyd. II , W-wa , wyd. III Jak kochać dziecko W-wa )

·         (),

·         ();

Do najbardziej znanych utworów należa:

·        

·        

·         (1923)

·         (),

·        

·        

·         Pamiętnik – napisany w gettcie

Idee przewodnie Korczaka:

1.       szacunek do dziecka jako człowieka rozwijającego się poprzez wlasna aktywność, jako podmiotu

2.       zasada i prakjtyjka partnerstwa dziecka w procesie wychowania

3.       prawo dziecka do opieki oraz odpowiedzialenosc społeczeństwa dorosłych za warunki zycia dziecka

4.       poszukiwanie syntezy wiedzy o dziecku

5.       techniki dzialania pedagogicznego jako konsekwencja przyjętych ogolnych założeń systemu opieunczo-wychowawczego

6.       koncepcja wychowawcy, wynikajaca z ogolnej postawy Korczaka wobec dziecka

ze wzgl. Na tresc pedagogiczna NOWEGO WYCHOWANIA podkresla się 3 glowne jego zakresy:

1.       tresci ogólnoludzkie, które powinny być udostępniane calemu społeczeństwu, adresowane do rodzicow dzieci

2.       tresci ogolnopedagogiczne – do wykorzystania w kształceniu i doskonaleniu kadry pedagogicznej

3.       tresci szczegółowe – do wykorzystania szczególnie przez wychowawcow zatrudnionych w placówkach opiek – wych.

Korczak był prekursorem walki prawa dziecka. Zwracal szczegolna uwage  na nierownoprawna pozycje dzieci w społeczeństwie, ich zależność od dorosłych. Domagal się, by uznano, ze dziecko jest pełnowartościowym człowiekiem od chwili urodzin, na każdym etapie swego istnienia i ma prawo być soba, takim jakim jest. Idee te znalazły odbicie  i rozwiniecie stworzonym przez Korczaka – podejściu do wychowania, które respektowalo potrzeby i dążenia dziecka do wlasnej aktywności i samodzielności, a zarazem realistycznie uwzględniało jego słabości. Szczególnie to dotyczylo niemożności przejecia przez dzieci pelnej odpowiedzialności za swiat i trudności w pracy nad soba.

Wg Korczaka dziecko nie może być dodatkiem do zycia dorosłych ani tym bardziej przedmiotem ich manipulacji, ale samoistna sila i wartością, z która należy się liczyc. Był kreatrem takich wartości takich jak: milosc do bliźnich, sprawiedliwość, godność, szacunek, piekno i prawda. Twierdzil, ze dorośli często nie dopuszczaja dzieci do ich praw codziennych, uznając je za male i niedoświadczone. Slowa Korczaka zawarte w „PRAWIE DZIECKA DO SZACUNKU” staly się idea przewodnia i wykladnia współczesnych koncepcji ochrony praw dziecka. To apel skierowany do swiata ludzi dorosłych, którzy w wirze zajec, obowiązków i kłopotów traktuja dziecko jako przedmiot. To apel o godne traktowanie każdej żywej istoty, przede wszystkim dziecka, którego los zalezy od woli dorosłych.

„wzywam do MAGNA CHARTA LIBERTATIS, o prawa dziecka. Może ich jest wiecej, ja odszukałem trzy zasadnicze:

1.       prawo dziecka do śmierci

2.       prawo dziecka do dnia dzisiejszego

3.       prawo dziecka, by było tym, czym jest”

Prawa dziecka:

1.       prawo do szacunku – dla niewiedzy, smutku, niepowodzeń i łez, dla misterium poprawy, dla młodego wysilku i ufności, dla pracy poznania, dla tajemnic i wahan ciezkiej pracy wzrostu, dla wlasnych słabości.

2.       prawo do miłości – do piersi matki, atmosfery, ciepla i troskliwości; i przyjaźni

3.       prawa do tajemnicy – tajemnicy osoby, jak i wlasnych spraw, przezyc i dazań.

4.       prawo do samostanowienia – prawo do protestu, oporu, do upominania się i żadania, do wypowiadania wlasnych mysli

5.       prawo do wlasnoci – siebie, do samoposiadania i do swoich rzeczy

6.       prawo do wlasnego rozwoju i dojrzewania

7.       prawo do ruchu, do zabawy, do pracy i badania

8.       porawo do sprawiedliwości w zyciu.

Relacja wychowawca – wychowanek powinno wyrazac się na rzecz wzajemnego porozumiewania się, współdziałania, wspolnego uzgadniania żywotnych dla obu stron spraw, zaufania do dziecka, do jego rozsądku i umiejętności w stosunkach interpersonalnych miedzy dzieckiem a wychowawcą.

1