- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

              Janusz Korczak (Henryk Goldszmit) 1878-1942, lekarz, pisarz, pedagog, moralista i działacz społeczny. Pochodził z rodziny żydowskiej. W latach 1889-1905 studiował medycynę w Warszawie,
w 1907 w Berlinie, w 1909 w Paryżu. Należał do kręgu inteligencji. Współpracował z redakcjami.

              W 1912 przyczynił się do otwarcia Domu Sierot dla dzieci żydowskich w Warszawie, dyrektorem był do śmierci. Od 1919 r współpracował z Marią Falską w powołaniu do życia zakładu wychowawczego Nasz Dom dla dzieci polskich.

              Prowadził wykłady w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej. Kształcił nauczycieli
w zakładach kształcenia oraz prowadził szereg akcji odczytowych dla wychowanków i opiekunów dziecięcych. Występował też jako biegły w sądach dla nieletnich

              W 1926 założył jedyne w swoim rodzaju na świecie czasopismo dla dzieci i młodzieży „Mały Przegląd”, które redagował wraz z dziećmi. Ukazywało się do 1939.

              Korczak był też w latach 1935-1936 autorem popularnych pogadanek radiowych, zwanych gadaninkami Starego Doktora. W sierpniu 1942 mimo szansy opuszczenia getta, pozostał ze swymi podopiecznymi i wraz z nimi został wywieziony do obozu zagłady w Treblince, gdzie zginął.

              Oryginalna twórczość literacka Korczaka dla dzieci i o dzieciach łączy humanizm i głęboka znajomość psychiki dziecięcej z liryzmem, humorem i fantazją. Obejmuje ona dwa okresy historyczno – literackie: Młodą Polskę (1890-1918) i dwudziestolecie międzywojenne (1918-1939).

              Pedagogika Janusza Korczaka jest niezwykle rzadko spotykanym w literaturze pedagogicznej typem liberalnej, rodzinnej refleksji o wychowaniu, ufundowanej na idei sumienia
i autioodpowiedzialności. Jej ponadczasowe, uniwersalne odczytywanie przez kolejne pokolenia sprawia, że jego myśl nieustannie przekracza wszelkie granice.

              Radykalizm w myśleniu Korczaka, konsekwencja w działaniu oraz miłość stworzyły niepowtarzalną koncepcję Nowego Wychowania, której istotą jest poszukiwanie gwarancji dla ludzkiej,
a nade wszystko dziecięcej wolności i dla sensu ludzkiego życia. W jego dziełach zawarta jest optymistyczna wiara w dobroć natury człowieka.

              Korczak jest jednym z nielicznych, którzy potrafili łączyć myślenie naukowe z myśleniem praktycznym. Jego poglądy wypełniają, wyostrzają, upraszczają, ale i naświetlają istotę pedagogicznych fenomenów.

              Wyróżnia się następujące idee przewodnie:

·         Szacunek do dziecka jako człowieka rozwijającego się poprzez własną aktywność jako podmiotu

·         Zasada partnerstwa dziecka w procesie wychowania

·         Prawo dziecka do opieki oraz odpowiedzialność społeczeństwa dorosłych za warunki życia dziecka

·         Poszukiwanie syntezy wiedzy o dziecku

·         Techniki działania pedagogicznego jako konsekwencja przyjętych ogólnych założeń systemu opiekuńczo - wychowawczego

·         Koncepcja wychowawcy, wynikająca z ogólnej postawy Korczaka wobec dziecka

Ze względu na treść pedagogiczną Nowego Wychowania podkreśla się 3 główne jego zakresy

·         Treści ogólnoludzkie, które powinny być udostępnione całemu społeczeństwu, adresowane do rodziców i dzieci

·         Treści ogólnopedagogiczne – do wykorzystania w kształceniu i doskonaleniu kadry pedagogicznej

·         Treści szczegółowe – do wykorzystania szczególnie przez wychowawców zatrudnionych
w placówkach

Korczak był prekursorem walki o prawa dziecka. Zwracał szczególną uwagę na ich zależność
od dorosłych. Domagał się by uznano, że dziecko jest pełnowartościowym człowiekiem od chwili narodzin. W jego koncepcji odnajdujemy techniki i środki oddziaływania pedagogicznego, ale też wiele wskazań dotyczących mądrej opieki.

              Pedagogika Korczaka z jednej strony rejestrując i ujawniając społeczeństwu stan zagrożeń, błędów czy wypaczeń, jakie mają miejsce w procesie wychowania w rodzinie, w szkole, w instytucjach opiekuńczych czy na ulicy, z drugiej zaś strony ukazując niezwykle cenne propozycje rozwiązań powyższych dylematów Sam okazał się przy tym przeciwnikiem pedagogizmu, czyli utopijnej postawy pedagogów wobec dzieci.

Indywidualne podejście wychowawców do każdego dziecka. Dziecko nie może być dodatkiem do życia dorosłych ani przedmiotem ich manipulacji, ale samoistną siłą i wartością, z którą należy się liczyć

              Był kreatorem miłości do bliźnich, sprawiedliwości, godności, szacunku, piękna i prawdy. Twierdził, że dorośli często nie dopuszczają dzieci do ich spraw codziennych, uznając je za małe
i nieświadome. Słowa Korczaka stały się ideą przewodnią i wykładnią współczesnych koncepcji ochrony praw dziecka. To apel o godne traktowanie każdej żywej istoty, a przede wszystkim dziecka, którego los zależy od woli dorosłych.

·         Prawo dziecka do godnej śmierci

·         Prawo dziecka do dnia dzisiejszego

·         Prawo dziecka by było tym, czym jest

Apel do wychowawców by zatroszczyli się o takie prawa dziecka jak:

·         Prawo do szacunku

·         Prawo do miłości

·         Prawo do tajemnicy

·         Prawo do samostanowienia

·         Prawo do własności

·         Prawo do własnego rozwoju

·         Prawo do zabawy

·         Prawo do sprawiedliwości w życiu

Kolejną ideą pedagogiczna Korczaka jest partnerstwo w relacji wychowawca – wychowanek, które powinno wyrażać się w odrzuceniu despotycznego rygoru.

              To Korczak dostrzegł jako jeden z pierwszych, że pedagog jest zawsze, podmiotem w stosunku
do wybranka, a ten przedmiotem jego oddziaływań; przywłaszczania sobie przez dorosłych prawa
do decydowania o losie wychowanków