- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

- 9 -

Jan Paweł II - papież przełomu tysiącleci

Wybór Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową przeczuł jego duchowny opiekun i przewodnik w czasach wczesnej młodości, kardynał Adam Sapieha. Metropolita krakowski nie zgodził się, gdy Wojtyła powrócił z dwuletnich studiów w Rzymie, aby młody ksiądz wstąpił do zakonu. Powiedział wtedy: "będzie bardziej przydatny w kurii". I dodał: "A potem, dla Kościoła Powszechnego".

Był jeszcze jeden człowiek, który przewidział wybór Wojtyły na papieża. W miesiąc po wyborze na papieża i na trzy dni przed swoją śmiercią, poprzednik papieża Wojtyły Jan Paweł I, powiedział podczas rozmowy przy śniadaniu: bardziej godny wyboru był ten, co siedział naprzeciw mnie na konklawe. To był właśnie kardynał Wojtyła, arcybiskup krakowski.

Karol Wojtyła urodzony 18 maja 1920r. (†2 IV 2005r.) w Wadowicach,

niedaleko Oświęcimia, w rodzinie b. oficera, który został urzędnikiem, z rodziców Karola i Emilii z Kaczorowskich.

Ma zaledwie dziesięć lat, gdy umiera mu matka. Po uzyskaniu matury w wadowickim liceum przenosi się z ojcem do Krakowa i podejmuje studia na Polonistyce UJ. Wybucha wojna, okupant zamyka uniwersytet. Od 1940 r Karol zaczyna pracować w kamieniołomach Zakładów chemicznych "Solvay" w Zakrzówku, a następnie w tych samych zakładach w Borku Falęckim pod Krakowem.

Wspomnieniem tego okresu jest jeden z jego pierwszych utworów literackich "Kamień i bezmiar", podpisany pseudonimem Andrzej Jawień. W 1941r. umiera ojciec Karola.

Podczas okupacji Karol Wojtyła jest współorganizatorem konspiracyjnego Teatru Rapsodycznego w Krakowie, jego aktorem i jednym z pierwszych reżyserów. W 1942 r. wstępuje do konspiracyjnego Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Krakowie, studiując jednocześnie filozofię na tajnym Wydziale Teologicznym UJ.

1 listopada 1946r. otrzymuje święcenia kapłańskie.

Po powrocie do kraju ze studiów w Rzymie w 1948r., zostaje wikariuszem parafii Niegowić w powiecie bocheńskim, a po roku - w parafii Św. Floriana w Krakowie. Przygotowuje jednocześnie pracę doktorską "Problem wiary w pismach Św. Jana od Krzyża". W pięć lat później habilituje się na Wydziale Teologicznym UJ.

W wieku 38 lat otrzymuje sakrę biskupią od Piusa XII i zostaje najmłodszym członkiem Episkopatu Polski. Od 13 stycznia 1964r. jest ordynariuszem, arcybiskupem metropolitą krakowskim, a 26 czerwca 1967r. otrzymuje kapelusz kardynalski.

W 1969r. zostaje wybrany na wiceprzewodniczącego Episkopatu Polski. Jednocześnie zostaje członkiem trzech watykańskich kongregacji, m.in. Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich.

Czynnie uczestniczy w Soborze Watykańskim II, na którym w październiku 1969r. przedstawia projekt dokumentu "II Nadzwyczajny Synod Biskupów o sobie".

Udział w Vaticanum II i liczne zagraniczne podróże, jakie odbywa, sprawiają, że gdy w październiku 1978r. zbiera się konklawe, kardynał Wojtyła jest już osobistością znaną w Kolegium Kardynalskim. Wśród "papabili", ale wśród mało prawdopodobnych kandydatów do papiestwa, wymienia go jednak tylko tygodnik "Time".

Wybór Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową szybko odegrał ogromną rolę w przyspieszeniu przemian, jakie zaczynały się w krajach pozostających w orbicie dominacji ZSRR. Zdaniem wszystkich biografów papieża, przyspieszył on przede wszystkim proces dojrzewania świadomości własnej mocy sprawczej społeczeństwa wśród rodaków papieża.

Nawet politycy o największej wyobraźni, a zresztą i sam papież, nie przewidywali, że wyzwolenie się Polski z bloku radzieckiego może być realne.

„Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi!" Te odważne słowa wypowiedziane przez Jana Pawła II podczas pierwszej wizyty w Warszawie okazały się jednak prorocze.

Jako papież Karol Wojtyła nie zawdzięcza jednak swej wielkości pragmatyzmowi. Przez wszystkie lata długiego pontyfikatu, najdłuższego w XX wieku, podejmował wszystkie wyzwania współczesności. Bronił straconych spraw, czyniąc to wielekroć wbrew kurii rzymskiej, wbrew wielu członkom Kolegium Kardynalskiego, którzy w olbrzymiej większości pochodzą z jego nominacji.

Jako pierwszy poszedł modlić się do synagogi, najpierw jako arcybiskup Krakowa, potem jako biskup Rzymu. Odważył się, mimo początkowych oporów Kolegium Kardynalskiego, przeprowadzić milenijny "rachunek sumienia" Kościoła, czego nie uczynił przed nim żaden współczesny papież.

W przededniu Trzeciego Tysiąclecia Chrześcijaństwa, którego obchody, zorganizowane z inicjatywy papieża przejdą do historii Kościoła, prosił o przebaczenie za akty przemocy popełniane w imieniu Krzyża, z winy sług Kościoła i wiernych w wyprawach krzyżowych, podczas konkwisty; popełnione przez Świętą Inkwizycję, podczas kontrreformacji, wobec braci prawosławnych.

Gest papieża przy jerozolimskiej Ścianie Płaczu, w szparę której włożył kartkę ze słowami żalu za przewinienia chrześcijan wobec Żydów, nie ma precedensu.

Papież Jan Paweł II, potępiając wszelki terroryzm, konsekwentnie przeciwstawiał się stosowaniu metod walki ze złem, narażających na cierpienia przede wszystkim społeczeństwa, bezbronną ludność. Dlatego uparcie domagał się zniesienia blokad gospodarczych - blokady wobec Iraku, embarga wobec Kuby.

Włoski jezuita Gianpaolo Salvini, redaktor naczelny prestiżowego dwutygodnika, wydawanego przez ten zakon, "Civilta Cattolica", podziwia papieża za to, że "potrafił przeciwstawić się modom" i miał odwagę "narazić się zachodnim intelektualistom". Wbrew rozpowszechnionym poglądom nie zgadza się on bowiem, aby wiarę traktować jako sprawę wyłącznie osobistą. Dlaczego? Ponieważ chce, aby wpływała na moralność publiczną - odpowiada Salvini.

Co więcej, papież, który bardziej niż którykolwiek z poprzedników rozwinął w swych encyklikach naukę społeczną Kościoła, dociera ze swym nauczaniem do całego świata, ponieważ po mistrzowsku opanował sztukę posługiwania się nowoczesnymi mediami; nie musi korzystać z niczyjego pośrednictwa i osobiście dotarł w podróżach do najodleglejszych zakątków świata.

Suma bitew stoczonych w imię chrześcijańskiej moralności i etyki, zarówno tych wygranych, jak i przegranych, składa się na wielkość pontyfikatu "polskiego papieża."

Jan Paweł II

(18 V 1920 – 02 IV 2005)