- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

Bohater romantyczny to postać literacka charakteryzująca się indywidualizmem, zbuntowaniem wobec ludzi i tajemniczością. Atrybutem bohatera romantycznego jest również nieszczęśliwa miłość i konflikt ze światem a także bunt przeciw systemom wartości. Te cechy z pewnością można odnaleźć w głównym bohaterze epopei Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz” Jacku Soplicy.  Mimo że bohater ten zdecydowanie odbiega od ukształtowanego wcześniej typu bohatera romantycznego np. werterowskiego czy też bajronicznego to jego bolesne doświadczenia w latach młodzieńczych związanych z zawodem miłosnym a także pozytywna przemiana, sprawiają że jest to postać romantyczna.

    W młodości Soplica był  przystojnym mężczyzną z długimi wąsami. Był ubogim szlachcicem, mówi o tym cytat „ choć sam nic nie posiadał prócz kawałka roli, szabli i wielkich wąsów od ucha do ucha” .Dzięki tupetowi, pieniactwu i odwadze zdobył sławę wśród okolicznej szlachty. Miał na nią wielki wpływ dlatego zwano go „wojewoda”, na sejmikach umiał skłonić szlachtę do poparcia określonych racji, dlatego był ceniony przez magnatów, między innymi Stolnika, którzy chcieli przeforsować swoje prywatne zamierzenia. Był wesoły, odważny i pełen fantazji ale i pyszny i zarozumiały, wyjątkowo pewny siebie. Za najwyższą wartość uważał honor dlatego nie mógł znieść odrzucenia go, jako kandydata do ręki Ewy i postanowił się zemścić. Cechował go brak patriotyzmu, na sejmikach popierał tego, kto więcej zapłaci. Daje się pokonać nieszczęściu i po zamążpójściu Ewy topi smutek w alkoholu, staje się pośmiewiskiem wśród szlachty. Zrozpaczony pod wpływem impulsu, ożenił się z pierwszą szlachcianką, której nie potrafił okazać swych uczuć. Jest mściwy, nie może darować Stolnikowi tego, że unieszczęśliwił jego i Ewę. W momencie kiedy jego wielki temperament zapala się i zaczyna działać w sposób nieprzemyślany , zabija Stolnika.

Bardzo cierpi z powodu piętna zdrajcy, które do niego przylgnęło. W końcu opuszcza kraj i przeżywa głęboką przemianę. Staje się gorącym patriotą, każdym działaniem chce się przyczynić do odzyskania niepodległości. Świadczy to o tym, że jest postacią dynamiczną.

Cechą która przemawia za uznanie Soplicy bohaterem romantycznym był jego gorący patriotyzm po przemianie. Po wyjeździe z kraju brał czynny udział w wielu walkach i bitwach. Został emisariuszem  za co często przepłacał okropnymi karami które często mogły zakończyć się śmiercią. Nie poddał się ponieważ walka o dobro ojczyzny była dla niego jedynym ważnym celem, sensem jego życia. Wstąpił do zakonu bernardynów gdzie żył w odosobnieniu dzięki czemu miał wiele czasu do przemyśleń. Ukrywał się w mnisim przebraniu jako ksiądz Robak. Postanowił naprawić wszystkie swoje błędy. Zmienił się nie do poznania, jest cichy, spokojny i rozważny. Powściąga swój bujny temperament. Imponuje przebiegłością, opanowaniem. Jest uparty i konsekwentny w dodatku jego działania odnoszą skutek. Jest pełen pokorny, ma jasno wytyczony cel i pragnie go osiągnąć. Jest opiekuńczy i odpowiedzialny, czuwa nad losem Tadeusza i Zosi a jego marzeniem jest doprowadzić do ich szczęśliwego małżeństwa. Wykorzystuje swoje talenty przywódcze dla zjednoczenia szlachty w imię wspólnej sprawy – odzyskania niepodległości. Pod przebraniem jest tajemniczy, a jego działania polegają na przygotowaniu szlachty litewskiej do walki u boku Napoleona, który lada dzień ma wkroczyć na Litwę. Cieszy się szacunkiem i poważaniem. Wszyscy z uwagą słuchają jego słów (np. w karczmie, podczas rady). Mimo że zajazd szlachty dobrzyńskiej na Soplicowo nieco pokrzyżował plan Robaka, wojsko napoleońskie zostało godnie przyjęte przez zjednoczoną, świadomą swej siły i pełną patriotycznych uczuć szlachtę litewską. Jacek osiągnął swój cel. Uzyskał również przebaczenie Gerwazego i pozbył się piętna zdrajcy. Jego działalność patriotyczna została w pełni doceniona. Pogrzebano go jako bohatera narodowego.

Nieszczęśliwa miłość i przemiana wewnętrzna zdecydowanie świadczą o tym, że Jacek Soplica jest bohaterem romantycznym. Był również zbuntowany przeciw obowiązującym normom postępowania i narodowej niewoli. Na każdym kroku towarzyszyły mu liczne konflikty wewnętrzne, niepokój, niepewność słuszności wybranej drogi i ogromne wyrzuty sumienia.  Z typowego dla romantyzmu indywidualisty stał się pokornym i pobożnym patriotą, walczącym o dobro kraju.

Jacek Soplica jako jedyny spośród mickiewiczowskich bohaterów odnosi sukces. Gerwazy przebacza mu zabójstwo Stolnika, zostaje pośmiertnie zrehabilitowany, wszyscy poznają jego prawdziwe nazwisko, pozostaje w pamięci jako narodowy bohater. Właśnie to pozwala uznać go za bohatera nowego typu – reprezentatywnego dla losu wielu patriotów Polski porozbiorowej. Moim zdaniem jest najciekawiej zarysowanym bohaterem literatury romantyzmu, trwale zapisał się w świadomości narodu.