- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.
Jan Amos Komeński (1592-1670)
J. A. Komeński urodził się w Niwnicach na Morawach, jako syn młynarza z Komny.
Wcześnie osierocony, do szkoły średniej w Przerowie przyszedł późno, miał 16 lat. Jego bardziej dojrzały umysł lepiej dostrzegał braki ówczesnego nauczania; zapamiętał panujący wśród kolegów strach przed biciem; wkuwanie na pamięć niezrozumiałych zwrotów i pustych słów; ogólną niechęć do literatury starożytnej i wszystkich książek.
Mając 20 lat wyjechał na studia teologiczne do Herborn i Heidelbergu.
Wielki wpływ wywarł na niego prof. Jan Alsted, Holender, autor „Encyklopedii powszechnej”, która przekonywała czytelników m.in. o potrzebie organizowania w każdym kraju szkół elementarnych z ojczystym językiem nauczania, dostępnej dla chłopców i dziewcząt; po 4 godz. co dzień, z dobrych podręczników zdobywały dzieci wiedzę, zachęcane do nauki drobnymi nagrodami i obudzoną ambicją.
Pod jego wpływem Komeński udał się do Amsterdamu, aby bliżej poznać tamtejsze szkolnictwo: miejskie szkoły elementarne prowadzone w języku ojczystym, szkoły średnie łacińskie i nowe uniwersytety w Amsterdamie i Utrechcie.
Tam zapoznał się z pracami Ratkego, Keplera, Galileusza, Kopernika i in. Po powrocie na Morawy był pastorem i nauczycielem. W 1618 r. wybuchła w Czechach wojna 30-letnia. Nowy król Czech i Węgier, Habsburg, arcyksiążę Ferdynand w 1820 r. w bitwie pod Białą Górą rozgromił czeskich protestantów. Ok. 600 przywódców powstania ścięto, ich majątki skonfiskowano. Ci protestanci, którzy nie chcieli przejść na katolicyzm (ok. 150 tys.) zostali wypędzeni. Część – udała się na Węgry, do Siedmiogrodu (Sarospatak) inni z Komeńskim (w 1628 r.) udali się do Polski, do Leszna Wielkopolskiego, gdzie już od wielu lat mieszkała liczna grupa braci czeskich.
Wielkiej pomocy materialnej udzielił im wojewoda wielkopolski, Rafał Leszczyński, który powierzył Komeńskiemu przebudowę Gimnazjum w Lesznie. Komeński zajął się opracowaniem podręcznika do nauki łaciny. Tak powstała w 1631 r. oryginalna książka pt. „Janua linquarum reserata” („Drzwi języków otworzone”), która niebawem została przetłumaczona na wszystkie języki Europy i kilka azjatyckich – rozsławiając imię autora.
„Janua” była to czytanka łacińska mająca uczniom ułatwić naukę tego języka i przekazać przy tej okazji sporą ilość wiedzy rzeczowej z nauk przyrodniczych, społecznych i moralnych. Jej pomysł zaczerpnął od irlandzkiego mnicha Barth`a, który ułożył potrzebne w nauce szkolnej łacińskie wyrazy i ułożył je w 1200 zdań tak, że każdy użyty był z sensem, ale żaden nie powtarzał się dwa razy.
Komeński udoskonalił ten pomysł. Całą wiedzę czytanki podzielił na 100 rozdziałów, które w 1000 zdaniach mówiły: o stworzeniu świata, o żywiołach, sklepieniu niebieskim i całej astronomii, o kamieniach, roślinach, zwierzętach, o człowieku, o jego duszy i ciele, o ludzkich czynnościach (rzemiosłach), o stosunkach społecznych – od rodziców, małżeństwa, rodziny, miasta, gminy, państwa, religii, o cnotach, o wojnie i pokoju, o nauce, szkole i umiejętnościach, o zabawach, a kończąc na śmierci, pogrzebie, o opatrzności boskiej i aniołach.
W każdej czytance, wszystkie użyte słówka łacińskie, tyły tłumaczone na język ojczysty, co znakomicie ułatwiało rozumienie tekstu.
W kilkadziesiąt lat później, w 1658 r. Komeński udoskonalił „Januę”, dodał do każdego rozdziału obrazki, które miały upoglądowić jego treść. W ten sposób powstał „Orbis sensualium pictus” („Świat zmysłowy w obrazach”). 150 obrazków – drzeworytów, chociaż nie były doskonałe, ilustrowały wiele szczegółów zawartych w tekście, znakomicie wspomagały metodę poglądowości i ułatwiały naukę słówek łacińskich. Książka ta wywołała powszechny zachwyt. Była tłumaczona na wszystkie języki. W wersji polskiej „Orbis pictus” został wydany w 1667 r., ale pijarzy wydawali tę książkę parokrotnie jeszcze w XVIII wieku.
Komeński od 1641 r. bierze udział w życiu politycznym. Działa w interesie braci czeskich. Wyjeżdża do Anglii i Szwecji, jest sympatykiem króla Karola Gustawa i dlatego przenosi się do Elbląga. Kiedy powołano go na biskupa, wraca w 1648 r. do Leszna. Wówczas nawiązuje bliskie stosunki z Krzysztofem Opalińskim. Wg jego planów w 1650 r. urządza Gimnazjum w Sierakowie.
Pobyt Komeńskiego w Wielkopolsce kończy się tragicznie. Kiedy w 1655 r. Karol Gustaw wkroczył do Polski, Leszno z jego inicjatywy przyjęło nowego monarchę entuzjastycznie, a Komeński wydał na jego cześć panegiryk. W rok później wojska polskie odbiły Wielkopolskę, Leszno spalono, a ci mieszkańcy, którzy podejrzani byli o zdradę (m.in. Komeński i wielu Czechów) zostali wypędzeni. W poożarze spłonęła biblioteka i rękopisy Komeńskiego. Po dłuższej tułaczce osiedlił się w Amsterdamie i tam w 1670 r. zmarł.
Głównym pedagogicznym dziełem Komeńskiego była, pisana przez kilkanaście lat „Wielka dydaktyka”. Jej pierwszy fragment ukazał się już w 1633 r., ale w całości ukazała się dopiero w 1657 r. w Amsterdamie.
O jej przesłaniu i zawartości treściowej najlepiej mówi jej pełny tytuł: „Wielka dydaktyka obejmująca sztukę uczenia wszystkich wszystkiego, czyli pewny przewodnik do zakładania we wszystkich gminach, miastach i wsiach każdego chrześcijańskiego państwa takich szkół, iżby w nich cała młodzież obojej płci, bez wyjątku, mogła pobierać nauki, kształcić obyczaje, wprawiać się do pobożności i tak w latach dojrzewania przysposabiać się do wszystkiego, co przydatne dla teraźniejszości i przyszłego żywota, a to w sposób szybki, przyjemny i gruntowny”.
„Wielka dydaktyka” składa się z 33 rozdziałów podzielonych na cztery części. We wstępie autor „maluje” nędzny stan oświaty i wychowania młodzieży.
W części I - omówił: pedagogikę ogólną; tu pisze o celu, istocie i możliwościach wychowania oraz o potrzebie właściwego porządku w urządzaniu szkół opartego na zasadach dyktowanych przez naturę;
w części II - rozwinął swój system dydaktyki ogólnej i dydaktyk szczegółowych;
w części III - pisał o zasadach wychowania religijno-moralnego, społecznego i o karności szkolnej,
w części IV - uzasadnił szczegółowo plan organizacji szkół. Całość rozważań zamykają uwagi o potrzebie zapewnienia szkołom dobrych nauczycieli, godziwego ich uposażenia i opracowania dla uczniów dobrych podręczników.
Komeński, jako rzecznik arystotelesowskiej teorii poznania - wielką wagę przywiązywał do poznania zmysłowego. W szkole - wszelkie nauczanie proponował oprzeć na przykładzie, doświadczeniu, obserwacji i na metodzie poglądowości.
Komeński w swoim dążeniu do systematyczności i wierny idei - „by wszyscy wszystkiego mogli się uczyć” - rozwinął zupełnie nowy plan kształcenia umysłu.
Natura przeznaczyła na ten cel 24 lata, które można podzielić na 4 sześcioletnie okresy: dziecinny, chłopięcy, młodzieńczy i dojrzewającej męskości.
Dla każdego okresu przypisał inny rodzaj szkoły i wyróżnił:
szkołę macierzyńską - czyli przedszkole,
szkołę elementarną - czyli szkołę języka ojczystego,
gimnazjum - czyli szkołę języka łacińskiego oraz
akademię – czyli studia uniwersyteckie.
Wychodząc z założenia, że człowiek poprzez naukę szkolną przygotowuje się do życia, które wymagać będzie określonej energii, siły fizycznej i przygotowania do pracy, nakładał na rodziców obowiązek troszczenia się o jego prawidłowy rozwój. Największą nowością była szkoła macierzyńska, dla której opracował odpowiedni program.
Wychodząc z założenia, że dzieci dla rodziców są najdroższym darem bożym, najcenniejszym klejnotem, trzeba otaczać je opieką jak najwcześniej. Już w okresie życia płodowego, (pedagogika prenatalna), jej przejawem winna być troska przyszłych matek o higienę osobistą.
Całe wychowanie przedszkolne (szkoła macierzyńska) ma być dostosowana do potrzeb rozwojowych dziecka. Widzieć w nich trzeba nie to, czym są teraz, ale to – czym będą w przyszłości. Rodzice najczęściej troszczą się o ich właściwe odżywianie, ubieranie, a także o ruch i zabawy, które mają sprzyjać ogólnemu rozwojowi fizycznemu i hartować odporność biologiczną ciała.
Powinni oni z taką samą troską dbać o wykształcenie ich duszy, o rozwój moralny. Najwięcej wagi przykładać jednak powinni na wychowanie umysłu i charakteru.
Komeński obmyślił więc dla szkoły macierzyńskiej odpowiedni zakres wiadomości z przyrody, astronomii, geografii i innych nauk, a także zebrał wskazówki jak ćwiczyć rozum i jak wychowywać dzieci w tym wczesnym wieku. Ważną rolę edukacyjną miały pełnić starannie dobrane bajki, opowiastki i różnorodne zajęcia, a więc zabawy i zabawki dziecięce.
Od 4 roku dziecko powinno zajmować się robótkami ręcznymi, budowaniem (z klocków, z piasku, gliny) i jak najwięcej rysować (kredą, węglem). Winno słuchać muzyki i uczyć się łatwych piosenek, które kształtują usposobienie dziecka. Powinno także uczyć się wyraźnego mówienia i właściwego akcentowania wyrazów.
Wychowanie moralne należy oprzeć na przykładzie i na popędzie dzieci do naśladownictwa. Do tego trzeba dołączyć króciutkie pouczenia, a jeżeli trzeba – także kary.
Nie zasługują na pochwałę rodzice, którzy dzieciom pozwalają na wszystko i chowają je bez rózgi. W sercu dziecka rosną chwasty i trzeba je w porę wcześnie wyrwać.
Od pierwszych lat życia trzeba rozwijać w dzieciach takie cnoty jak: umiarkowanie, czystość, posłuszeństwo, miłość i dobroczynność oraz usłużność i grzeczność, a także uczyć bojaźni bożej (przez wczesne przyzwyczajanie dziecka do czynności religijnych). Od 4 roku trzeba uczyć dziecko na pamięć katechizmu.
Podobne zalecenia formułował wobec szkoły elementarnej (szkoły języka ojczystego). Była ona potrzebna wszystkim: tak chłopcom, jak i dziewczętom, bez względu na majątek i stanowisko społeczne rodziców. Program nauczania miał charakter ogólny, wszechstronny i stanowi pewną całość, zwłaszcza ważną dla tych, którzy na niej swoją edukację zakończą, więc ma im wystarczyć na całe życie.
Program nauki szkolnej obejmował: język ojczysty, czyli: naukę czytania pisma i druku (do biegłości), pisanie kształtne i gramatycznie poprawne; rachunki – na pamięć i na liczydle; początki geometrii (mierzenie długości, szerokości, wysokości i odległości; śpiew pospolitych pieśni; religia – obejmująca katechizm, historię biblijną, naukę obyczajową opartą na przypowieściach i przykładach oraz naukę psalmów na pamięć i śpiewanie pieśni; wiadomości o stosunkach społecznych, gospodarczych i państwowych, umożliwiających zrozumienie prostych zjawisk życia codziennego; zarys historii powszechnej; główne wiadomości z geografii, o budowie wszechświata, o kuli ziemskiej, a z geografii politycznej dokładniej o Europie i najdokładniej o własnej ojczyźnie; ogólne wiadomości o rzemiosłach.
W programie tym brakowało tylko (w porównaniu ze współczesną szkołą) wiadomości z nauk przyrodniczych.
Szkoła elementarna powinna być w każdej gminie, a nawet w każdej wiosce, by wszystkim dzieciom, bez względu na płeć dać stosowną edukację.
Koncepcja gimnazjum – czyli szkoły łacińskiej nie była tak nowoczesna, ale znacznie odbiegała od modelu J. Sturma. Postulował zasadniczą zmianę metod nauczania przez szerokie wykorzystanie doświadczenia i poglądowości. Jako zwolennik realizmu wielki nacisk położył na wprowadzenie do programu szkoły, obok łaciny, wiedzy społeczno-moralnej, historii i nauk przyrodniczych.
Podstawą edukacji pozostała nauka łaciny, ale dodatkowo do każdej klasy wprowadził po dwa nowe przedmioty:
w kl. I - historia biblijna i gramatyka,
w kl. II – historia naturalna i fizyka,
w kl. III – historia sztuk i wynalazków oraz matematyka,
w kl. IV – historia cnót i obyczajowości oraz etyka,
w kl. V – historia zwyczajów różnych narodów i dialektyka,
w kl. VI – historia powszechna z uwzględnieniem dziejów
ojczystych oraz retoryka.
Od przedmiotu trzeciego urobiona była nazwa każdej klasy. Szkoła taka miała być w każdym większym mieście.
Komeński kładąc nacisk na metodę poglądową domagał się, aby każdą naukę zaczynano od rzeczy, a nie od słów. Uczniowie winni czerpać swoją wiedzę „ile możności nie z książek, ale z nieba i z ziemi, z dębów i buków; aby poznawali i badali same rzeczy, a nie tylko cudze spostrzeżenia i sądy o rzeczach”.
Doprowadźmy do tego, pisał, by w szkołach przestano dysputować, a zaczęto obserwować, by przestano „wierzyć”, a zaczęto „wiedzieć”.
Do nauki szkolnej należy wprowadzić „porządek widziany w świecie natury”. Domagał się więc:
- by nauka prowadzona była zgodnie z psychologią dzieci, tzn. by przystosowana była do postępu ich duchowego rozwoju;
- by naukę zaczynać od prostych, najłatwiejszych czynności i odwoływać się do zmysłowego poznania, bo tu zaczyna się wszelka wiedza;
- by wykorzystywać w nauce charakterystyczną dla tego wieku ruchliwość zmysłów, ciekawość, żywą wyobraźnię i chwytliwą pamięć.
Gdy w pamięci znajdzie się spory zasób szczegółowych wiadomości, wówczas budzi się chęć do rozumienia rzeczy, bo wiek młodzieńczy odznacza się tym, że nie tylko chce wiedzieć co to jest, ale także dlaczego takie jest, a nie inne, gdyż budzi się zdolność do poznania znamion ogólnych na podstawie znajomości szczegółów.
Niebawem przychodzi czas na rozwój krytycznego sądu, czyli na ujawnienie się zdolności do porównywania i oceny poznawanych zjawisk.
To, co się poznało i zrozumiało, powinno się umieć wypowiedzieć i praktycznie zastosować. Oznacza to, że rozum, mowa i ręka winny być w jednakowym stopniu zużytkowane w wychowaniu.
„Są trzy rzeczy – pisał – przez które Bóg wyniósł człowieka nad zwierzęta:
rozum – boskie światło w człowieku, dzięki któremu poznaje siebie i drugich,
mowa – przez którą człowiek co myśli może wyrazić, wreszcie
czynność (ruch, gest, ręka) – czyli cudowna zdolność wykonania tego, co myśli i mówi”.
W związku z tym uczeń winien ćwiczyć się w pracy, uczyć się wykorzystania wiedzy przez praktykę, która jest najlepszym nauczycielem, wszystkich może doprowadzić do mistrzostwa; zgodnie ze znaną maksymą, że „ćwiczenie czyni mistrza”.
Uczeń w klasie nie powinien siedzieć jak niemy i ograniczać się tylko do słuchania, bo człowiek nie jest „martwym klocem”, z którego nauczyciel może wyrzeźbić dowolny obraz. Przeciwnie, uczeń jest żywym organizmem, w którym pod wpływem nauki coś się kształci, przekształca i odmienia. Dlatego z każdej lekcji tylko jeden kwadrans powinien być przeznaczony na poznawanie i objaśnianie, a pozostałe trzy na praktykę, ćwiczenia i naśladowanie.
Materiał nauczania ma być rozłożony stosownie do wieku i pojętności uczniów. Zwłaszcza początki trzeba podawać gruntownie i pamiętać, ze nauka powinna postępować od rzeczy łatwych do trudniejszych, od bliskich do odleglejszych; nie wolno robić przeskoków, bo każda nowa prawda lub zasada musi opierać się na czymś już znanym. W nauce nie należy zaczynać od podawania reguł, a potem szukać objaśnień i przykładów, lecz odwrotnie – z przykładów wyprowadzać regułę.
Nauczyciel ma równocześnie uczyć całą klasę, wszyscy mają wykonywać tę samą pracę, pytania mają być kierowane do wszystkich, nawet rozmowa z poszczególnymi uczniami ma być prowadzona tak, aby wszyscy w niej uczestniczyli, by jednakowo z niej korzystali.
Mówiąc o idei koncentracji w nauczaniu, domaga się by wszyscy uczniowie mieli w ręku te same podręczniki; nauczyciel nie powinien rozwijać i wprowadzać teorii spornych, ale wykładać jeden tylko pogląd.
Dla ułatwienia i uatrakcyjnienia nauki (by była łatwa, szybka i przyjemna), nauczyciel powinien: stosować różne środki dydaktyczne; podawany materiał powinien być odpowiednio dobrany; obejmować głównie rzeczy pożyteczne; winien być podawany w sposób naturalny, bez niewłaściwego nacisku i gwałtu (bicia); nauczyciel winien umieć rozbudzić w uczniach żądzę wiedzy i wzbudzić zamiłowanie do nauki; skutecznym środkiem okazać się może drobny podarek (nagroda) i przyjazne odniesienie się do ucznia, jak również życzliwa zachęta i pomoc rodziców.
W pracy z uczniami duże znaczenie ma także zewnętrzna postawa nauczyciela. Nie powinien wyniośle kroczyć po sali szkolnej i „nie rzucać zdań, jak się ciska psom kości do ogryzania”, a potem wymagać i wpadać we wściekłość, że czegoś nie rozumieją. Niech zawsze postępuje naturalnie, niech stara się zaciekawić uczniów przedmiotem nauczania, niech podkreśli jego użyteczność; niech nie szczędzi uczniom słów uznania, pochwał i nagród nie tylko w klasie, ale i w czasie szkolnych uroczystości, np. w przygotowaniu przedstawień teatra...
[ Pobierz całość w formacie PDF ]zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plslaveofficial.keep.pl