- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

Kłamie. I nieźle jej to wychodzi. Naprawdę nieźle, pomyślał T. John Wilson. Był zastępcą szeryfa od tylu lat, że od razu wyczuwał kłam­stwo. Miał do czynienia z największymi przestępcami w okręgu: nacią­gaczami, złodziejami i mordercami. Wiedział, kiedy próbują wywieść go w pole.

Jest piękna. Piękna i bogata. I coś ukrywa. Coś ważnego. Te urocze koralowe usta kłamią.

W pokoju przesłuchań czuć było stęchliznę. Bladozielone ściany przybrały odcień brudnej szarości; ostatnie malowanie miało miejsce przed cięciami budżetowymi. Ale T. John czuł się tutaj jak w domu. Było mu dobrze na wysłużonym krześle. Sięgnął do wewnętrznej kie­szeni marynarki po paczkę papierosów, ale przypomniał sobie, że przed dwoma miesiącami rzucił palenie. Niechętnie wyciągnął gumę do żucia, leniwie odwinął ją z papierka i włożył do ust. Nie mogła konkurować z camelem, ale musiała mu wystarczyć. Na razie. Dopóki nie porzuci walki z nałogiem i znowu nie zacznie palić.

- Przyjrzyjmy się temu jeszcze raz. - Oparł się na krześle i założył nogę na nogę. Jego pomocnik, Steve Gonzales, wsparty ramieniem o framugę drzwi, uważnie przyglądał się ciemnymi oczami kobiecie, która na pewno wiedziała niejedno o morderstwie i podpaleniu. T. John nie­dbale wertował plik dokumentów. Znalazł zeznania, które przed kilko­ma godzinami złożyła bez adwokata.

- Nazywa się pani...?

Jej bursztynowe oczy błysnęły z wściekłości, ale Wilson nie czuł się winny, że każe jej znowu przechodzić przez to samo. Gdyby sytuacja była odwrotna, ona by mu nie popuściła - zatopiłaby w nim zęby i po­żarła żywcem. Dziennikarze nigdy się nie poddają. Zwłaszcza jeżeli rzecz dotyczy prawa czy prokuratora okręgowego. Miło jest móc się odegrać.

- Nazywam się Cassidy McKenzie. Dobrze pan wie, kim jestem.

- Cassidy Buchanan McKenzie.

Nie odpowiedziała. T. John potrząsnął głową, odłożył dokumenty i westchnął. Ściskając czubki palców wpatrywał się w dźwiękoszczelne kasetony na suficie, jakby marzył o tym, żeby spomiędzy belek wyjrzał sam Pan Bóg i zainterweniował.

- Wie pani, miałem nadzieję, że będzie pani wobec mnie szczera.

- Jestem! Nic się nie zmieni przez to, że jeszcze raz to wszystko przerobimy. Wie pan, co się stało...

- Nie mam pojęcia, więc proszę nie wstawiać mi kitu! - Tupnął nogą. - Niech pani posłucha. Nie wiem, za kogo mnie pani ma, ale wi­działem już lepszych kłamców niż pani i wsadziłem ich za kratki, o tak. - Pstryknął palcami tak głośno, że dźwięk odbił się rykoszetem po żelbe­towych ścianach. - Nie wiem, czy pani zdaje sobie z tego sprawę, ale ma pani poważny kłopot. Poważniejszy, niż pani przypuszcza. Więc zacznij­my od nowa. Bez zalewania. Nienawidzę zalewania. A ty, Gonzales?

- Ja też nienawidzę - stwierdził Gonzales, ledwie poruszając war­gami.

Wilson znów wziął teczkę do ręki. Czuł, że traci grunt pod nogami. Nie lubił, kiedy sytuacja wymykała mu się spod kontroli. Zwłaszcza taka, od której zależała jego kariera. Jeżeli rozwiąże tę sprawę, będzie mógł kandydować na stanowisko szeryfa i wygryzie Floyda Doddsa, który i tak powinien iść na emeryturę. Floyd robił się coraz bardziej upierdli­wy. Ale jeśli T. John nie znajdzie winnych... do cholery, nie ma nawet takiej możliwości. Wierzył w pozytywne myślenie. I wierzył w siebie.

Spojrzał na wiszący nad drzwiami zegar, który odliczał sekundy. Przez brudne okno do pokoju wpadały ostatnie promienie słońca, któ­re sprawiały, że po ścianach pełzały cienie, chociaż jarzeniówki na suficie dawały ostre światło. Siedzieli nad tym od trzech godzin i byli zmęczeni. Zwłaszcza Cassidy Buchanan. Zbladła. Skóra na policzkach i wokół złotych oczu była napięta. Miała ognistokasztanowe włosy, przewiązane rzemykiem. Miała na sobie dżinsową kurtkę. Makijaż dawno zblakł. Maleńkie zmarszczki naznaczyły kąciki jej pełnych, zmysłowych ust.

T. John spróbował raz jeszcze.

- Nazywa się pani Cassidy Buchanan McKenzie, jest pani reporter­ką „Timesa” i wie pani o pożarze w tartaku tatusia o wiele więcej, niż mi pani mówi.

Otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Siedziała sztywno.

- Skoro to już sobie wyjaśniliśmy, może zechce mi pani powiedzieć, co pani na to: jeden człowiek umiera na oddziale intensywnej terapii w klinice Northwest, a drugi nie jest w stanie mówić. Lekarze twierdzą, że ten z intensywnej z tego nie wyjdzie.

Usta kobiety na sekundę wykrzywił grymas.

- Słyszałam - szepnęła. Zamrugała, ale nie rozpłakała się. T. John spodziewał się tego. Jest przecież z Buchananów. A oni są podobno twar­dzi jak skała.

- To nie pierwszy pożar, jaki zdarzył się w posiadłości pani ojca, prawda? - T. John wstał i zaczął przechadzać się po pokoju. Żuł gumę w rytm swoich kroków po żółtym linoleum. - I jeśli dobrze pamiętam, po ostatnim wyjechała pani z miasta. Twierdząc, że nigdy pani nie wró­ci. Ciekawe, czemu zmieniła pani zdanie. Jasne, każdy ma do tego pra­wo. - Posiał jej uśmiech grzecznego dużego chłopca. Najładniejszy, jaki mógł. Nawet nie drgnęła. - Wie pani, co mnie zastanawia? Rzuciła pani pracę, za którą wielu dałoby się zabić, wróciła do domu jako żona jedne­go z McKenziech, i co? Niespodzianka - mamy nowy cholerny pożar, jakiego nie widziano tu od prawie siedemnastu lat! Jeden facet mało nie zginął od wybuchu, życie innego wisi na włosku. - T. John uniósł ręce. - I co pani na to?

Gonzales odsunął się od drzwi, wziął z kartonu stojącego na stole styropianowy kubek i nalał sobie cienką strużką kawy ze szklanego czaj­nika, który stał na podgrzewaczu. Podniósł dzbanek i bez pytania dolał kawy kobiecie.

Wilson odwrócił krzesło oparciem do przodu i usiadł na nim okra­kiem. Pochylił się i groźnie patrzył na Cassidy Buchanan. Nie odwróciła wzroku.

- Usiłujemy dociec, co się wydarzyło i kto przy tym był. Na szczę­ście pani mąż miał przy sobie portfel, bo inaczej byśmy go nie rozpozna­li. Jest cały pokiereszowany. Ma spuchniętą i pokaleczoną twarz, spalo­ne włosy, złamaną szczękę i zmiażdżoną nogę. Udało się uratować uszkodzone oko. Jeżeli trochę poćwiczy, może znowu będzie chodził. - Kobietą wstrząsnął dreszcz. A więc jednak mąż ją obchodzi... Przynaj­mniej trochę. - O drugim facecie nie wiemy nic. Nie miał dokumentów. Też ma nieźle poharataną twarz. Spuchniętą i sinoczarną. Stracił kilka zębów i ma spalone ręce. Prawie zupełnie spaliły mu się włosy. Mamy twardy orzech do zgryzienia. Chcemy się dowiedzieć, kto to jest, i my­śleliśmy, że pani nam w tym pomoże. - Odchylił się na krześle i wziął do ręki kubek z zimną już kawą.

- A... a co z odciskami palców?

- Facet ma spalone dłonie. Nie będzie odcisków. Przynajmniej na razie. Ma też powybijane zęby i uszkodzoną szczękę, więc trochę po­trwa, zanim dostaniemy odlewy zgryzu... - Wilson wbił wzrok w kobie­tę i podrapał się w dwudniowy zarost. - Gdybym był niespełna rozumu pomyślałbym, że ten bydlak celowo spalił sobie ręce, żeby wyprowadzić nas w pole.

Kobieta skrzywiła się.

- Myśli pan, że to on podłożył ogień?

- Całkiem możliwe. - Wilson wziął do ręki wyszczerbiony kubek, wypił duży łyk, spojrzał na Gonzalesa i gestem poprosił, żeby dolał mu kawy.

- Mówiłam panu, że nie wiem, kto to jest.

- Spotkał się w tartaku z pani mężem.

Zastanowiła się.

- Skoro pan tak twierdzi... Nie mam nic wspólnego z interesami męża. Nie wiem, z kim się spotykał, ani po co.

T. John zmarszczył brwi.

- Jesteście nowoczesnym małżeństwem. On ma swoje sprawy, a pa­ni swoje?

Gonzales krzątał się przy podgrzewaczu. Otworzył śmietankę w proszku - wstrętny biały puder, który nie ma nic wspólnego z krową.

- Myślimy o separacji - wyjaśniła kobieta niechętnie.

- Ach tak? - Wilson ukrył uśmiech. W końcu stanął na pewnym grun­cie. Jest motyw albo przynajmniej trop. Tego właśnie potrzebował. - Dowódca straży pożarnej uważa, że przyczyną pożaru było podpalenie.

- Wiem.

- Tartak podpalono w identyczny sposób, co stary młyn siedemna­ście lat temu. Pewnie to pani pamięta? - Twarz kobiety nieznacznie się wykrzywiła. - Tak, przypuszczam, że nie zapomniała pani o tym.

Odwróciła wzrok. W drżących rękach trzymała plastykowy kubek. Oczywiście, że pamiętała tamten pożar. Każdy w Prosperity pamiętał. Dla całej rodziny Buchananów była to straszliwa, bolesna strata, po której nie mogli się pozbierać. Stary Buchanan, ojciec Cassidy, zmienił się nie do poznania. Stracił kontrolę nad swoim życiem, firmą i upartą córką.

- Może pojechałaby pani do szpitala, żeby na własne oczy zobaczyć poszkodowanych? Ale ostrzegam, że widok nie należy do przyjemnych.

Spojrzała na niego oczami koloru mocnej whisky. Wilson przypo­mniał sobie, że Cassidy Buchanan jest przecież dziennikarką.

- Chciałam zobaczyć męża od razu po wypadku. Lekarze powie­dzieli mi jednak, że nie mogę się z nim widzieć, dopóki szeryf nie wyra­zi na to zgody, bo podobno jest podejrzany.

- Dobra, jedźmy, do cholery! - T. John wstał z krzesła, ale po chwili zmienił zdanie. - Najpierw jednak wyjaśnijmy jeszcze kilka szczegółów.

Kobieta zesztywniała. Usiadła z powrotem na zdezelowanym pla­stykowym krześle. Wilson musiał przyznać, że jest całkiem niezła. Co nie zmienia faktu, że kłamie. Że coś ukrywa. Gonzales napełniał stary kubek Wilsona, a T. John sięgnął do kieszeni i wyjął plastykowy worek. W przezroczystą folię zawinięty był zwęglony łańcuszek ze spalonym medalikiem świętego Krzysztofa. Prawie nie można było rozpoznać po­staci. Medalik był powyginany i poczerniały od płomieni.

Cassidy otworzyła usta, ale nie westchnęła. Wpatrywała się w folię, którą Gonzales położył na odrapanym starym stole, przy którym siedzia­ła. Ścisnęła mocniej kubek i wzięła krótki, płytki oddech.

- Skąd panowie to mają?

- Śmieszna sprawa. Ściskał go w garści tamten facet i nie chciał wypuścić, chociaż potwornie cierpiał. Musieliśmy wyrwać mu go z ręki. Niech pani zgadnie, co wtedy powiedział? - spytał Wilson.

Kobieta spojrzała najpierw na jednego, potem na drugiego mężczyznę.

- Co?

- Chyba wyjęczał pani imię, ale to tylko domysły, bo stracił głos. Omal nie wypluł sobie płuc, ale i tak nie wydał dźwięku.

Cassidy przełknęła ślinę. Jej oczy zaszły mgłą. Wilson się nie pod­dawał. Może Cassidy Buchanan przyparta do muru, w końcu się ugnie.

- Pewnie chce panią zobaczyć... A może widział panią w tartaku tamtej nocy?

Gonzales wbił w nią ciemne oczy.

Oblizała nerwowo usta i odwróciła wzrok.

- Już panom mówiłam, że mnie tam nie było.

- Racja. Była pani sama w domu. Nie ma pani alibi. - Wilson od­wrócił się do kolegi i wziął do ręki plastykową torbę. - Zdjęliście z tego odciski?

Gonzales lekko skinął głową.

- Zabawne. - Wilson, nie spuszczając wzroku z kobiety, wyciągnął poczerniały srebrny łańcuszek. - Wie pani, bardzo mnie ciekawi, dla­czego prawie spalonemu mężczyźnie tak zależało na tej tandecie.

Cassidy nie odpowiedziała. Wilson rzucił worek na stół i zadyndał jej przed nosem medalikiem ze świętym Krzysztofem, jak hipnotyzer wahadełkiem.

- Zastanawiam się, o co tu chodzi. - Dostrzegł złość w jej wielkich oczach, ale nie odezwała się. Położył sczerniały łańcuszek na stole.

Cassidy Buchanan przez chwilę wpatrywała się w zwęglony metal. Zmarszczyła czoło i z trudem przełknęła ślinę.

- To wszystko? Mogę już iść?

Wilson nie chciał dać za wygraną. Wiedział, że ona coś ukrywa, a przecież chodziło o największą sprawę morderstwa i podpalenia, jaka trafiła im się od dziewięciu lat i była jego przepustką do tego, żeby wy­gryźć Floyda Doddsa.

- Nie zmieni pani zdania?

- Nie.

- Chociaż nie ma pani alibi?

- Byłam w domu.

- Sama?

- Tak.

- Pakowała się pani? Miała pani zamiar odejść od męża.

- Pracowałam na komputerze. Godzina wejścia do komputera jest zarejestrowana, może pan sprawdzić...

- Że ktoś na nim pracował albo, że skończył kursy komputerowe i potrafi się dostać do bebechów maszyny, do jej pamięci i zmienić go­dzinę wejścia. Niech pani zrozumie, że igra pani z ogniem. - Chwycił łańcuszek i wrzucił go do plastykowej torebki. - Ale wie pani, że nieza­leżnie od tego, co pani zrobiła, lepiej będzie się przyznać. A jeżeli pani kogoś kryje... Cholera, nie ma pani najmniejszego powodu, żeby dać się ukarać za coś, czego pani nie zrobiła.

Kobieta odwróciła wzrok.

- Pani nie... nie chroni swojego męża, prawda? Nie, to idiotyczne. Przecież mieliście się rozstać.

- Czy jestem oskarżona? - Na jej policzkach zakwitły rumieńce. W luźnej kurtce dżinsowej wyglądała tak, jakby w ciągu doby, która mi­nęła od pożaru, schudła dwa kilogramy.

- Jeszcze nie, ale to dopiero początek.

Nie uśmiechnęła się.

- Wspomniałam, że chciałabym zobaczyć męża.

Wilson posłał spojrzenie Gonzalesowi.

- Pani McKenzie... Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko temu, żebym zwracał się do pani w ten sposób, bo wobec prawa nadal są państwo małżeństwem. Myślę, że to świetny pomysł. Powinna pani zo­baczyć też tego drugiego faceta. Może powie mi pani, kto to jest, cho­ciaż w tym stanie chyba nie rozpoznałaby go jego własna matka.

Gonzales oparł się o drzwi.

- Doddsowi się nie spodoba, że pojedziecie bez niego.

- Zostaw to mnie.

- Kopiesz sobie grób, chłopie.

- Zadzwonię do starego Floyda. Kupisz mi ładny wieniec? - Wilson przeciągnął się na krześle. - Dodds i tak zawsze jest ze mnie niezado­wolony.

Gonzales próbował powstrzymać T. Johna.

- Lekarze kategorycznie zabronili przeszkadzać pacjentom.

- Wiem, do cholery! - Wilson wziął kapelusz. - Ale im i tak nic nie przeszkodzi! Jeden facet jest nieprzytomny, a drugi... pewnie nie za dłu­go zabawi na tym świecie. Przecież pani Buchanan jest żoną jednego z nich i chce się zobaczyć z mężem. W dodatku może nam pomóc. Pani pozwoli, pani McKenzie, idziemy.

Cassidy próbowała zapanować nad emocjami. W jej umyśle mnoży­ły się tysiące pytań. Nie spała prawie dwie doby, a kiedy udało jej się zdrzemnąć, dopadł ją przerażający koszmar o pożarze w tartaku. Zlał się z innym potwornym ogniem, gorącym piekłem, które siedemnaście lat temu zniszczyło jej życie i życie jej rodziny. Ciałem Cassidy wstrząsnął dreszcz i ugięły się pod nią kolana... O Boże, to straszne wspomnienie... Czarne niebo, czerwone płomienie, białe rozżarzone iskry, które wzbija­ły się w niebo, jakby wypluwał je sam szatan, drwiąc z Boga. Zniszcze­nie i śmierć... Proszę, pomóż mi.

Zorientowała się, że zastępca szeryfa patrzy na nią i czeka. Przypo­mniała sobie, że chyba mówił coś o pójściu do szpitala.

- Możemy już iść? - Wybrnęła z sytuacji. O, Boże, proszę Cię, nie pozwól mu umrzeć! Łzy napłynęły jej do oczu i zawisły na rzęsach ni­czym krople rosy. Nie chciała jednak dać T. Johnowi Wilsonowi satys­fakcji i pokazać, że jest załamana.

Powinna poprosić, żeby sprowadzono adwokata, ale to było niemoż­liwe. Jej adwokatem był mąż, który walczył o życie. Nie pozwolono jej się z nim zobaczyć, ale lekarze poinformowali ją, jakie odniósł obraże­nia. Złamana szczęka i żebra, przebite płuco, zmiażdżona kość udowa, spalona rogówka prawego oka. Ma szczęście, że żyje. Szczęście!

Rzuciła ostatnie spojrzenie na zwęglony srebrny łańcuszek w pla­stykowym worku. Był poskręcany i wyglądał niczym zdechły wąż. Ser­ce zabiło jej mocniej. To tylko zwykła biżuteria - przywołała się do po­rządku - w dodatku niedroga. Nic dla niej nie znaczy. Nic.

Cassidy nie słyszała szpitalnych hałasów - szczęku wózków i na­czyń, dzwoniących telefonów ani kroków. Wydawało jej się, że wszyst­ko umilkło, kiedy Wilson otworzył drzwi do szpitalnej sali, gdzie pod sterylnie białym prześcieradłem nieruchomo leżał jej mąż. Pół twarzy, włącznie z prawym okiem, miał osłonięte bandażem. Ciało posiniaczo­ne i pokaleczone. Przy spuchniętym nosie biegły szwy, a wokół ran na skórze żółcił się środek antyseptyczny. Na widocznej części szczęki zaczynał pojawiać się ciemny zarost. Do żył sączył się płyn z kroplówki.

Cassidy poczuła mdłości. Zacisnęła zęby. A więc tak się to skończy­ło. Po co był wtedy w tartaku? Z kim się spotkał? Z tym człowiekiem, który umiera gdzieś w labiryncie szpitalnych sal? I dlaczego, o Boże, dlaczego ktoś próbował go zabić?

Jestem tutaj - powiedziała cicho, wchodząc do sali. Żałowała, że nie może cofnąć czasu i uchronić go przed tymi męczarniami. Już daw­no przestali się kochać, a może tak naprawdę nigdy nie było między nimi miłości, jednak zależało jej na nim. - Słyszysz mnie? - spytała. Nie dotknęła czystej poszwy, którą był przykryty, żeby niepotrzebnym ruchem nie przysparzać mu dodatkowego cierpienia.

Zdrowe oko miał otwarte. Nieruchomo wpatrywał się w sufit. Białkówka nabrała paskudnego czerwonego odcienia, a niebieska tęczówka, ta błękitna jak niebo tęczówka, wyglądała jakby rozpuściła się w okala­jącej tkance.

- Jestem tu z tobą. - Cassidy wiedziała, że w drzwiach stoi zastępca szeryfa. - Słyszysz?

Oko poruszyło się i spojrzało w jej stronę z taką nienawiścią, że niemal odskoczyła od łóżka. Mąż przyglądał się jej przez długą, pełną napięcia chwilę. Potem odwrócił wzrok, jakby zdegustowany i znowu wpatrywał się w sufit.

- Proszę cię...

Nie poruszył się.

T. John zrobił krok do przodu.

- McKenzie?

Nic.

Kobieta odezwała się miękko:

- Chcę ci powiedzieć, że mi zależy. - Na wspomnienie ostatniej kłótni i okrutnych słów, którymi się obrzucili, ścisnęło ją w gardle. Oko męż­czyzny mrugnęło, wiedziała, że mimowolnie. Nie mógł jej słyszeć. Nie chciał. Nic się nie zmieniło. Nie chciał miłości, której ona i tak nie była w stanie mu dać. Będę przy tobie. Przypomniała sobie przysięgę mał­żeńską i poczuła bolesne ukłucie w sercu. Ten bezwładny mężczyzna był kiedyś tak silny...

Od samego początku wiedziała, że ich małżeństwo jest pomyłką, ale wierzyła, że znajdą sposób, żeby się pokochać.

Myliła się. Bardzo się myliła.

Czekała. W końcu oko zamknęło się. Nie wiedziała, czy mąż śpi, jest nieprzytomny, czy jak zwykle udaje, że jej nie zauważa.

Wyszła ze szpitalnej sali na nogach jak z waty. Dopadły ją wspo­mnienia. Wspomnienia o znalezionej i utraconej miłości, o nadziejach i marzeniach, które umarły na długo przed pożarem.

Wilson dotrzymywał jej kroku.

- Opowie mi pani o łańcuszku z medalikiem świętego Krzysztofa?

Serce jej załomotało.

- Nie... nie mogę.

- Dlaczego?

Objęła się ramionami. Mimo upału trzęsła się z zimna, jakby był listopad.

- Nie należał do mojego męża.

- Jest pani pewna?

Nie odezwała się, bo nie miała pewności.

- O ile wiem, nigdy nie miał niczego takiego. Prawdopodobnie na­leżał do... tego drugiego mężczyzny. Tego, który go trzymał.

- Czy domyśla się pani, kto to jest? - spytał Wilson.

- Sama chciałabym wiedzieć - odpowiedziała skwapliwie. Nie po­zwoliła myślom przenieść się w inny czas i miejsce, ku innej miłości i błyszczącemu łańcuszkowi z medalikiem świętego Krzysztofa. - Bóg mi świadkiem, że chciałabym wiedzieć.

Przeszli korytarz i wsiedli do windy. Zjechali na oddział intensyw­nej terapii. T. Johnowi nie udało się przekonać dyżurującej pielęgniarki i lekarza dyżurnego, żeby pozwolili im zobaczyć drugą ofiarę pożaru. Wyszli ze szpitala. W palącym popołudniowym słońcu, Wilson pokazał jej fotografię zwęglonego mężczyzny. Zobaczyła twarz w pęcherzach i spalone włosy. Zamknęła oczy, bo zebrało jej się na wymioty.

- Już panu mówiłam. Nie znam go. A nawet gdybym znała, nie są­dzę, to znaczy nie przypuszczam...

- W porządku. - Głos Wilsona był współczujący, jakby jednak był zdolny do ludzkich uczuć. - Mówiłem, że to niemiły widok. - Ujął ją pod ramię i zaprowadził na parking, do służbowego samochodu. Spoj­...