- W Boga - wierze. Natomiast nie bardzo wierzę w to, co ludzie mówią o Bogu.

Lisa Jackson NAZAJUTRZ

Prolog

Zimno... Boże, jak zimno...

Bobbi zadrżała. Była półprzytomna, nie mogła się ruszać, kręciło jej się w głowie. Chciała zasnąć, zapomnieć o niezrozumiałym zdenerwo­waniu, które czaiło się w zakamarkach umysłu. Miała ciężkie powieki, jakby wzięła za dużo tabletek nasennych. Poczuła drażniący zapach stęchlizny i skrzywiła się z niesmakiem. Uderzyły ją panujące w pokoju cisza i dziwny bezruch. Nie było słychać tykania zegara w przedpokoju ani szumu pieca centralnego ogrzewania... nic. Cisza dzwoniła w uszach.

Nie jestem w swoim pokoju.

Ta myśl ją przeraziła.

Nie leżę w swoim łóżku.

Zmusiła się, żeby otworzyć oczy. Jestem... gdzie?

Odór był tak wstrętny, że aż się zakrztusiła. Powoli zaczęła zbierać myśli. Gdzie jestem, do jasnej cholery, i dlaczego nie mogę się ruszyć? Leżała w ciemności, z trudem łapiąc powietrze. Zorientowała się z przerażeniem, że leży na plecach, na czymś nierównym, i dotyka nosem jakiegoś ślis­kiego materiału.

Było ciemno. I duszno. Prawie nie mogła oddychać. I ten fetor... Omal nie zwymiotowała.

Działo się coś złego. Coś bardzo złego.

Spróbowała usiąść.

Bum!

Walnęła w coś głową. Nie mogła ruszyć rękami: ani w górę, ani na boki. Była zaklinowana w ciasnym pomieszczeniu, na niewygodnym łóżku... nie, to nie było łóżko, tylko coś miękkiego, gąbczastego, może galaretowatego, z jakimiś twardymi szpikulcami, uwierającymi ją w plecy. I ten okropny zapach zgnilizny... W jej otępiałym umyśle rozbłysnął nagle lodowaty strach. Zamknięto ją w ciasnej skrzyni.

Wtedy zrozumiała.

Ta myśl była paraliżująca.

Jestem w trumnie?

Boże, nie! To przecież niemożliwe! Nie mieści się w głowie! Jest po prostu oszołomiona, a uczucie klaustrofobii to niesamowity, makabrycz­ny sen. Tak, sen. Na pewno. Ale serce gorączkowo trzepotało jej w pier­si. Była przerażona.

Nie, nie... błagam, nie... to musi być sen. Obudź się, Bobbi, mówiła sobie w myślach. Na miłość boską, obudź się wreszcie!

Krzyknęła. Przeraźliwy drażniący uszy dźwięk odbił się od ścian cias­nego pomieszczenia.

Myśl logicznie. Bez paniki. O Boże, o Boże...

Zaczęła gorączkowo wierzgać, ale jej bose stopy uderzały w coś twar­dego. Zahaczyła o coś paznokciem. Naderwał się i czuła, że trzyma się już tylko na kawałku skóry.

To nie może dziać się naprawdę, wmawiała sobie. To tylko zły sen. Na pewno. A jednak... Usiłowała wydostać się z tego straszliwego zamknię­cia, pudła z atłasową wyściółką... Poczuła, że leży na czymś miękkim, a miejscami twardym, na... na...

To ciało! Leżę na ludzkich zwłokach!

- Nie! Błagam, wypuśćcie mnie stąd! - Darła wyściółkę palcami, szar­pała, waliła pięścią. Pod sobą czuła kości i rozkładające się ciało, a szczeciniaste włosy drażniły jej nagą skórę... Wielki Boże, jestem naga? Ktoś mnie wepchnął do tej trumny bez ubrania? Kto mi to zrobił? Dlaczego? - Pomocy! Proszę! Pomocy! - Krzyk dźwięczał jej w uszach, wracając ry­koszetem. - O Boże... proszę, niech mi ktoś pomoże. - Czy naprawdę leżę na trupie? Dostała gęsiej skórki na myśl o rozkładającym się pod nią ciele, o ustach bez warg, przyciśniętych do jej karku, o żebrach, rękach i...

Może ten ktoś żyje, tylko śpi, tak jak ja jeszcze przed chwilą.

Ale dobrze wiedziała, że tak nie jest. Ten, kto pod nią leżał, kiedyś żył, ale teraz był lodowaty jak sama śmierć. Prawdopodobnie już zaczął się proces rozkładu i... Błagam, niech to będzie tylko straszliwy, koszmarny sen. Boże, pozwól mi się obudzić. Usłyszała szloch i uświadomiła sobie, że dźwięk wydobywa się z jej gardła. Bez paniki. Muszę pomyśleć, jak się stąd wydostać... dopóki mam powietrze. Oddycham, czyli chyba jes­tem tu krótko. To, że leżę w trumnie, nie musi koniecznie oznaczać, że pod ziemią... Ale czuła zapach wilgotnej ziemi i wiedziała, że trumna jest już w grobie. To tylko kwestia czasu, zanim...

Weź się w garść i pomyśl, jak się stąd wydostać! - nakazała sobie. Je­steś mądra, więc myśl! Myśl! Jeśli trumna nie jest jeszcze zakopana, to może masz czas... Ale dobrze wiedziała, że każda upływająca sekunda przybliża ją do makabrycznej, okrutnej śmierci. Błagam, Boże, nie po­zwól mi umrzeć. Nie w ten sposób... nie tak.

- Ratunku! Pomocy! Pomocy! - krzyczała, rozpaczliwie drapiąc wie­ko trumny. Szarpała atłasową wyściółkę, łamiąc swoje długie, wypielęg­nowane paznokcie, nie bacząc na ostry ból rozrywanej skóry. Smród był nie do zniesienia, a powietrze tak lodowate i ciężkie... To musi być sen. Musi. A jednak ból palców i krew płynąca spod paznokci przekonały ją, że to nie koszmar, lecz rzeczywistość gorsza niż najstraszliwsze potwor­ności, jakie można sobie wyobrazić.

Z przerażenia nie mogła złapać tchu. Bała się, że zemdleje. Krzycząc do utraty tchu, bez ustanku waliła w wieko trumny kolanami i stopami, starając się nie zwracać uwagi na skurcze mięśni i coraz to nowe, krwa­wiące rany. Z jej oczu płynęły łzy.

- Boże, nie pozwól mi umrzeć w taki sposób. Błagam... och, błagam, tylko nie to...

Ale wciąż otaczała ją ciemność. Galaretowate ciało pod nią leżało nie­ruchomo. Rozkładająca się tkanka dotykała jej pleców, a ostre żebra wbi­jały się w skórę. Zadrżała, z trudem powstrzymując torsje. Po chwili znów zaczęła krzyczeć.

Nagle gdzieś z góry dobiegły głuche odgłosy. Ziemia i kamienie spada­ły na wieko tej okropnej trumny.

- Nie! Nie!

Waliła pięściami, choć bolały i krwawiły, cały czas błagając i krzycząc:

- Wypuść mnie stąd! Proszę, proszę!

Kto mógł mi to zrobić?

Dlaczego... o Boże, dlaczego... Kogo tak bardzo skrzywdziłam? - za­stanawiała się. Okłamała tak wielu ludzi. Ich twarze wirowały teraz w jej oszalałym umyśle. Ale kto mógłby jej nienawidzić aż tak bardzo, by po­sunąć się do tych tortur? Kto mógłby mieć powód? Kto byłby zdolny do takiego okrucieństwa?

Oddychała z coraz większym trudem. Powietrze już się kończyło. Czu­ła, że zaraz zemdleje. Myślała o mężczyznach w swoim życiu, a zwłasz­cza o jednym, który prawdopodobnie nawet nie pamiętał jej imienia. Jego bardzo skrzywdziła.

Pierce Reed.

Detektyw z policji w Savannah.

Szanowany człowiek, który miał jednak własne, ponure tajemnice.

Nie... Reed by jej tego nie zrobił. Nie wiedział, jak bardzo splotły się ich losy. Nie zależało mu.

Uwięził ją ktoś inny. Jakiś potwór.

Drżała i płakała,

- Wypuść mnie! Wypuść! - wrzeszczała, szlochając. Gardło bolało ją od krzyku, skóra cierpła na myśl o rozkładającym się ludzkim ciele. - Proszę, błagam, uwolnij mnie... zrobię wszystko, co zechcesz... wszyst­ko... błagam, nie zabijaj mnie... - Ale nawet nie wiedziała, kogo błaga, a na trumnę spadały kolejne grudy ziemi i kamyków.

Oddychała z coraz większym trudem, bo w trumnie prawie nie było powietrza. Płuca piekły ją od braku tlenu. Nagle poczuła się bardzo sła­ba.

Bezbronna.

Skazana na śmierć.

Zdobyła się na ostatnią próbę wydostania się z tego więzienia. Nie uda­ło się. Pogrążała się w ciemności, traciła wolę walki i życia. Ręce opadły jej bezwładnie. To był jej grób. Na zawsze.

Wydało jej się, że gdzieś w przerażającej ciszy rozlega się śmiech. Choć rozbrzmiewał w oddali, wiedziała, że ktoś śmiał się z niej. Morderca chciał, żeby wiedziała. Żeby go usłyszała, zanim wyda ostatnie tchnie­nie.

Ktokolwiek jej to zrobił, upajał się tym.

Rozdział 1

Ten sukinsyn znowu ciągnie mnie do sądu! - Morrisette wpadła do gabinetu Reeda i trzasnęła jakimiś dokumentami o róg jego biurka. - Masz pojęcie? - wycedziła wściekle ze swoim zachodnioteksaskim ak­centem. - Bart chce obniżyć alimenty o trzydzieści procent!

Bart Yelkis był czwartym i na razie ostatnim eksmężem Sylvie Morrisette oraz ojcem dwójki jej dzieci. Odkąd Reed pracował w Wydziale Policji w Savannah, Sylvie i Bart kłócili się o sposób wychowywania Priscilli i Toby’ego. Sylvie miała trudny charakter i rzadko trzymała na wodzy swój jadowity język. Paliła, piła, jeździła samochodem jak na wyścigu Indy 500, klęła jak szewc i ubierała się, jakby miała dwadzieś­cia, a nie trzydzieści pięć lat, ale przede wszystkim była matką. Nic nie mogło szybciej wyprowadzić jej z równowagi niż krytyka pod adresem dzieci.

- Myślałem, że płaci tyle, ile trzeba, i w terminie.

- Płacił, ale prędko przestał. Mogłam się spodziewać. To by było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Psiakrew, dlaczego ten facet nie umie być ojcem? - Rzuciła na podłogę dużą torbę i łypnęła na Reeda.

Wyczytał z tego spojrzenia, że nagle uznała wszystkich mężczyzn w swoim życiu za kompletnych frajerów. Jego też. Morrisette miała re­putację twardzielki. Rwała się do męskiej roboty. Była wściekłą policjantką o ostrym języku i niepopularnych poglądach. Nie miała cierpliwo­ści do facetów i wyrażała się równie wulgarnie jak wszyscy detektywi w wydziale. Nosiła buty z wężowej skóry, z pewnością niepolicyjne. Jej platynowoblond włosy zawsze były nastroszone, jakby czesał ją Billy Idol. Zachowywała się tak, że każdy młody łobuz porządnie by się zastanowił, zanim by ją zaczepił. Reed widział wymowne spojrzenia innych poli­cjantów, którzy współczuli mu partnerki, ale wcale się tym nie przejmo­wał. Przez krótki czas po powrocie do Savannah nauczył się szanować Sylvie Morrisette, choć zdarzało się, że musiał chodzić koło niej na pal­cach. Tego ranka jej twarz była karminowa z wściekłości, a spojrzenie tak groźne, jakby zaraz miała pluć gwoździami.

- Czy on może to zrobić? Obniżyć alimenty? - Reed otwierał listy, ale na chwilę odłożył nóż do papieru na zawalone dokumentami biurko.

- Jeśli jakiś sędzia frajer nabierze się na bajeczkę o tym, jaki to Bart jest biedny i nieszczęśliwy. Stracił pracę, i co z tego? Powinien się zakrę­cić i znaleźć sobie inną. Tak jak normalni ludzie. Ale on myśli, że może po prostu odciąć kasę mnie i dzieciom. - Przewróciła oczami i dumnie się wyprostowała. Jej zachodnioteksański akcent był silniejszy zawsze, gdy się złościła, a dziś była wyjątkowo wściekła. - Łajdak! Ni mniej, ni więcej. Podły, fałszywy, pieprzony łajdak! - Podeszła do okna i z gnie­wem spojrzała na szary, zimowy pejzaż. - I nie myśl, że płaci nam jakieś miliony. Poza tym to są jego dzieci. Jego dzieci! Zawsze narzeka, że za rzadko je widuje. - Tupnęła nogą w kowbojskim bucie i zaklęła pod no­sem. - Muszę się napić.

- Jest dziewiąta rano.

- Kogo to obchodzi?

Reed zbytnio się nie przejął. Morrisette miała skłonność do przesadne­go dramatyzmu, zwłaszcza gdy chodziło o dzieci lub któregoś z czterech byłych mężów. Kłopoty w życiu osobistym umacniały ją w przekonaniu, że już nigdy z nikim się nie zwiąże. Mężowie byli dla niej synonimem kłopotów, a policjant nie potrzebuje więcej kłopotów, niż już ma.

- Nie możesz z nim walczyć w sądzie? - Reed dopił letnią kawę, zgniótł papierowy kubek i wrzucił go do przepełnionego kosza na śmieci.

- Mogę, ale to kosztuje. Będzie mi potrzebny jakiś cholerny adwokat.

- W mieście nie ma ich zbyt wielu.

- W tym problem. Bart ma koleżankę prawniczkę, która jest mu winna przysługę. Poszedł do niej i napisała mu wniosek czy jak to się nazywa. Kobieta. Masz pojęcie? Gdzie się podziała babska solidarność? Bardzom ciekawa. Czy nie ma jakiegoś cichego porozumienia, które zabrania ko­biecie pozbawiania innych kobiet środków do życia?

Reed wolał się nie wypowiadać. Z tego, co wiedział, Morrisette nie należała do żadnej organizacji kobiecej. Z równą zajadłością zwalczała przedstawicieli obu płci. Podniósł więc nóż do papieru i zaczął rozcinać białą kopertę z jego nazwiskiem i adresem wydziału policji w Savannah. Było na niej napisane czarnymi, drukowanymi literami: Detektyw Pierce Reed. Reedowi wydawało się, że zna adres zwrotny, ale nie kojarzył go z miejscem.

- Tak to jest - narzekała Morrisette. - Przyszłość moich dzieci legnie w gruzach, bo Bart kilka lat temu zbudował tej babie kojec dla psów. I bach! Odbierze mi moje nędzne alimenty. - Zmrużyła oczy. - Powinny to regulować jakieś przepisy, prawda? Czy ci ludzie, co wykonują zawo­dy związane z prawem, nie mają czegoś ważniejszego do roboty niż wy­pisywanie głupich pozwów i odbieranie dzieciom należnych alimentów? - Przeczesała palcami potargane włosy, a potem podbiegła z powrotem do biurka i chwyciła dokumenty. Opadając na krzesło, dodała: - Przez to wszystko będę musiała wyrobić sporo nadgodzin.

- Dasz sobie radę.

- Pieprz się - warknęła. - Pocieszenie to ostatnia rzecz, jakiej od cie­bie oczekuję, Reed. Zrozumiano? Wsadź je sobie.

Z trudem powstrzymał się od uśmiechu.

- Jak sobie życzysz.

- Właśnie. - Trochę się uspokoiła.

- Może lepiej zażądaj od Barta wyższych alimentów? Atak jest najlep­szą obroną.

- Nie myśl, że się nad tym nie zastanawiałam. Ale jest takie stare po­wiedzenie, że Salomon z próżnego nie naleje.

Reed zerknął na nią i wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Może i nic nie osiągniesz, ale fajnie będzie powalczyć.

- Nie mówmy o tym.

- Sama zaczęłaś - przypomniał jej, wyciągając białą kartkę z koperty.

- Nie przypominaj mi. Mam pecha do facetów. - Westchnęła. - Gdy­bym była mądra, zostałabym zakonnicą.

- Jasne, doskonale się nadajesz - zakpił Reed. Rozłożył kartkę. Było na niej tylko kilka linijek napisanych takimi samymi drukowanymi litera­mi, jakimi zaadresowano kopertę:

RAZ, DWA, RAZ, DWA

ZACZĘŁA SIĘ GRA.

NIECH ICH SŁUCHAJĄ,

KIEDY UMIERAJĄ.

- Co to takiego, do cholery? - wymamrotał Reed.

Morrisette natychmiast poderwała się na nogi. Podeszła do biurka i wzię­ła kartkę.

- Głupi żart?

- Może - mruknął.

- Ostrzeżenie?

- Przed czym?

- Nie wiem. Jak myślisz, czy to nieszkodliwy świr, czy prawdziwy psy­chopata? - Zmarszczyła brwi. Natychmiast przestała myśleć o alimentach. - Nie podoba mi się to „niech ich słuchają, kiedy umierają”. Na świecie nie brakuje wariatów. - Uważnie przyjrzała się literom, a potem wzięła koper­tę. - Adresowana do ciebie. - Mrużąc oczy, spojrzała na stempel poczto­wy. - Stąd, z Savannah. Adres zwrotny z Abercom... Jezu, to bardzo blisko.

- Cmentarz Kolonialny - uświadomił sobie Reed.

- Cmentarz. Kto wysłałby list z cmentarza?

- Jakiś świr. Ten list to bzdura. - Zmarszczył brwi. - Ktoś przeczytał o sprawie Montgomerych i chce mi dokuczyć.

Od ostatniego lata, gdy prowadził sprawę zabójcy, mszczącego się na rodzinie Montgomerych, Reed stał się bardzo popularny. Nawet za bar­dzo. Gdy rozwiązał tę sprawę, uznano go za bohatera i eksperta. Zgłasza­li się do niego koledzy z innych wydziałów, reporterzy, którzy opisywali tę historię, a nawet prokurator generalny z Atlanty. Sława źle wpływała na jego życie osobiste. Od sześciu miesięcy, kiedy to schwytał Atropos, kobietę, która postanowiła zdziesiątkować jedną z największych i naj­bardziej osławionych rodzin z Savannah, cytowano go, fotografowano i proszono o wywiady tak często, że nigdy by się tego nie spodziewał. Bardzo go to drażniło. Nie lubił być na świeczniku. Był bardzo skryty. Miał kilka tajemnic, które wolał zachować dla siebie, ale kto ich nie ma? Chciałby spokojnie pracować, nie będąc narażony na stres związany z po­pularnością. Wściekał się zwłaszcza na reporterów. Chyba byli zafascy­nowani jego przeszłością i mieli zamiar dokopać się do wszystkich, ale to wszystkich szczegółów z jego życia, a potem poinformować rzesze czy­telników, jaki tak naprawdę jest detektyw Pierce Reed. Jakby mieli o tym pojęcie! Wziął przez chusteczkę list i kopertę, żeby ostrożnie włożyć je do plastikowej torebki, którą wyjął z szuflady biurka.

- Myślę, że nic to nie da, ale zachowajmy je na wszelki wypadek. Może będą dowodem.

- Dowodem czego? Że po świecie hasa świr?

- Po świecie hasa wielu świrów. Mimo to zatrzymam list i poszukam czegoś podobnego w lokalnym systemie oraz w Narodowym Centrum Informacji Kryminalistycznej. Może w jakimś innym wydziale też dosta­li takie listy. - Odwrócił się do komputera i wszedł na stronę NCIK pro­wadzonego przez FBI. - Może nam się poszczęści - powiedział do Morrisette. - A tymczasem chyba przejdę się na cmentarz.

- Myślisz, że coś tam znajdziesz?

- Nie. Raczej nie. Ale nigdy nic nie wiadomo. - Włożył kurtkę. - Już mówiłem, to prawdopodobnie kolejny żartowniś. Cieszy się, że wysłał policji list z pogróżką.

- Nie policji. Ten wariat napisał do ciebie. - Sylvie poprawiła kaburę na ramieniu. - Idę z tobą.

Nie protestował. Nie miałoby to sensu. Sylvie zawsze kierowała się instynktem i naginała przepisy. Tej twardej kobiety nigdy nie można było nakłonić do zmiany decyzji. Wsunął plastikową torebkę do szuflady na akta.

Wyszli bocznymi drzwiami. Reed poczuł na twarzy powiew lodowatego wiatru. Choć zwykle w grudniu pogoda była łagodna, tego roku zimny front atmosferyczny przesuwał się wzdłuż Wschodniego Wybrzeża i zagrażał plonom nawet na Florydzie. Morrisette, osłaniając się od wiatru, zdołała zapalić papierosa, gdy minęli Columbia Square. Cmentarz Kolonialny, naj­starszy w Savannah, był miejscem wiecznego spoczynku ponad siedmiuset ofiar epidemii żółtej febry, która szalała w XIX wieku. Przez stulecia poje­dynkowano się tu aż nazbyt często. Generał Sherman rozbił tu obozowisko podczas wojny secesyjnej czy, jak mówiło wielu miejscowych, agresji Pół­nocy. Drzewa o nagich gałęziach zdawały się drżeć na wietrze, który roz­wiewał suche liście po ścieżkach wśród starych, historycznych nagrobków. Ludzie powiadali, że mieszkają tam demony.

Reed nie wierzył w duchy. Tego ranka to miejsce przypominało raczej miejski park niż cmentarz, mimo że ciemne, gęste chmury zasnuwały niebo.

Wśród nagrobków przechadzało się zaledwie kilka osób. Nikt nie wy­glądał podejrzanie. Nie było w nich nic niezwykłego. Dwoje staruszków, trzymając się za ręce, czytało napisy na nagrobkach, trzech nastolatków, którzy powinni być w szkole, rozmawiało, paląc papierosy, kobieta w śred­nim wieku, w narciarskiej czapce, kurtce i wełnianych rękawiczkach, szła z małym, brzydkim psem ubranym w kubraczek, szarpiąc smycz za każ­dym razem, gdy zwierzę próbowało obwąchać jakiś stary nagrobek. Nikt się tu nie czaił, nie obserwował z ukrycia, groby wydawały się nienaru­szone, nie przejeżdżały też samochody o przyciemnianych szybach.

- Nie mamy nic lepszego do roboty? - zapytała Sylvie, mocno zacią­gając się papierosem.

- No właśnie. - A jednak Reed omiótł wzrokiem suchą trawę i stare, kamienne groby. Pomyślał o sprawach, nad którymi pracował.

Jedna z nich była prosta, dotyczyła przemocy domowej. Żona po dwu­dziestu latach małżeństwa uznała wreszcie, że ma dość, i zanim mąż znów podbił jej oko i złamał kolejne żebro, zastrzeliła go, gdy spał. Adwokat utrzymywał, że była to samoobrona. Reed miał udowodnić, że nie. Wie­dział, że zrobi to bez trudu, ale było mu przykro. Prowadził też sprawę samobójczej umowy dwóch kochanków, gejów. Jeden miał siedemnaście lat, drugi - prawie dwadzieścia. Chłopak, który strzelał, ten młodszy, walczył o życie w szpitalu. Gdyby przeżył, postawiono by mu zarzut morderstwa. Natomiast trzecia sprawa, sprawa zabójstwa, była bardzo niejasna. Przed dwoma dniami z rzeki wyłowiono szczątki kobiety. Nie udało się ustalić jej tożsamości. Kolejna NN. Nikt chyba jej nie szukał. Na policję nie zgłoszono zaginięcia Murzynki, która, zdaniem lekarzy sądowych, miała około trzydziestu lat, grupę krwi O Rh+, liczne plomby w zębach i urodziła co najmniej jedno dziecko.

Tak, Reed miał ważniejsze zajęcia. Ale błądząc wzrokiem po miejscu wiecznego spoczynku mieszkańców Savannah - którzy zmarli w ciągu ostatnich dwustu pięćdziesięciu lat, gdzie podobno widywano duchy - odniósł niepokojące wrażenie, że dostanie jeszcze wiadomości od autora listu.

„Raz, dwa, zaczyna się gra. Niech ich słuchają, kiedy umierają”.

Co to może znaczyć, do cholery jasnej?

Był pewien, że wkrótce się dowie.

- Widziałem go! - wykrzykiwał podniecony Billy Dean Delacroix, energiczny piętnastolatek. Policzki zaróżowiły mu się od zimnego wia­tru. - Ten stary jeleń wlazł na wzgórze. Ale daleko nie ucieknie. Widzia­łem go, mówię ci. Niedługo będzie zbiegał. Ma biały ogon. Szybko, Pres! - Puścił się pędem co sił w nogach przez las. Biegł lekko i zwinnie. Tuż przy nim pędził długouchy pies jego ojca.

Prescott Jones, kuzyn Billy’ego, starszy o pół roku i cięższy o co naj­mniej dwadzieścia kilogramów, z trudem za nim nadążał. Kolczaste pędy jeżyn szarpały jego stare dżinsy, a gałęzie drzew smagały go po twarzy, tak że omal nie spadły mu okulary. Biegł starym szlakiem, wijącym się wzdłuż brzegów Niedźwiedziego Stawu. Szop pracz zerknął z przeraże­niem i czmychnął w krzaki. Na niebie zataczał koła jastrząb.

Prescott prawie bez tchu wbiegł na szczyt - wzgórza. Bardzo się spocił pod kurtką myśliwską i starą, grubą koszulą ojca. Billy Dean, ubrany w strój maskujący koloru khaki, i jego brzydki, rudy pies gdz...